[Burce]

Yalnız Kaldığın Karanlıklar

Kimse asla bilmez
Gözlerinden akan yaşların kıymetini.
Bazen değecek birine
Bazen gidecek birine
Bazen de sebepsiz yere dökülür.

Değmeyecek biri olduğu zaman
Hele ki o ellerin
Artık bir başkasına ait olduğunu anladığın an
Yıkılır dünyan.

Unutma !

Gözlerinden akan yaşlar kadar
Islatmaz yanaklarını hiç bir yağmur.

Ve

Başkasına ait bir tene dokunduğun kadar

Kirletmez ellerini hiç bir çamur.

/

Karanlığın ortasında yalnız kalırsın.
Sığınacak hiç bir liman bulamazsın.
Her satırda ismini ararsın.
Fakat kendine bile rastlayamazsın.

Unutma !

Yalnız kaldığın karanlıklar kadar
Siyah geçmez hiç bir gece.

Ve

İçinde onun ismi geçmeyen cümleler kadar
Anlamsız gelmez hiç bir hece.

/

Gitmek istersin çok uzaklara.
Ama dermanın bile olmaz ayağa kalkmaya.
Bir nefes ararsın
Biraz ses...
Ama herşey yabancı gelir sana.

Unutma !

Gece ansızın dalıp gittiğin hayaller kadar
Götürmez seni uzağa hiç bir yolculuk.

Ve

Sevdiğin insanın nefesi kadar
Huzur vermez bedenine hiç bir soluk.

/

Tutunacak tek dalın eski anılar olur.
Onlara bakıp bakıp efkarlanırsın.
Kimseye anlatamazsın derdini de
Hep içine atarsın.
Başka rüzgarlara kapılmak istersin.
Başka kalplere sürüklenmek...
Ama istesende yapamazsın!

Unutma !

Eski resimlerde gördüğün mutluluk kadar
Yakmaz canını hiç bir acı.

Ve

Sevdiğinin kalbindeki ufacık yer kadar
Yükseltmez seni hiç bir baş tacı.