+Birini sevdim ben.Hayaller kurdum onunla. Aynı okulu okuyacağımla aynı evi paylaşacağımla ve onun olacağıma dair hayaller. Hep sevecekti beni ve bende onu. Biz’e ayrılık hiç uğramayacaktı. İşe gittiğinde bile beni özleyecek beş dαkika bensiz duramayacaktı. O ve ben’den başka kimse olmayacak hayat önceliklerimizde biz ve bize dair şeyler olacaktı. Hayatımızın her anında büyüyecekti sevgimiz.Ölüm bile ikimizin olacaktı. O bir gün ölürse ben ben ölürsem o gelecekti arkamdan beş dakika düşünmeden. Dünya iki kişilik olmasada onun içinde benim içinde iki tek kişi yaşayacaktı. Birinci ve ikinci tekil şahıslar unutulmuştu bizde. Yapamazdık biz birbirimizsiz olmazdı olamazdı. Ama oldu. Günler geçtikçe belki daha çok sevdik birbirimizi söylediğimiz gibi ve sevgi zirvede yaşadı bir süre. Sonra başladı bir düşme. İnişler çıkışlar gittikçe arttı. En küçük tartışmalarda bile kızabilir olduk birbirmize. Kıskançlığımız hayatın iki kişilik olduğu hevesimiz hayatın bizden ibaret olduğu düşüncemiz kayba uğrattı bizi. Günden güne yok oldu yok olduk. Başlarda ben onu kaybettim sonra o beni. Yada önce o beni sonra ben onu. Yavaş yavaş ayrılığın sessizliği çöktü üstümüze. Yanyanayken konuşamaz birbirimizden bekler olduk. Her ne yapmak istediysek “o yαpmıyor ama” korumasına bürünür olduk. Biz kalktı ortadan ve aldı şahıslar yerini. Her sabah aklında uyandığımın nadir gelir oldum aklına her akşam sevgi sözcükleriyle uyutulan ben aşka uyutulur oldum. Yapmacık hareketler çoğaldı içten içe “seni seviyorum” demek için bile düşünür olduk. Kurduğumuz hayallerin gerçek olmayacağı gerçeği bir tokat gibi çarptı yüzlerimize. Belki istemedik ayrılığı tüm bunlara rağmen denedik eskisi gibi olmayı.Azalan ve tükenmeye yol alan sevgimizi çoğaltmaya çalıştık. Oda bende sevmeye uğraştık. Öpüşmelerdeki heyecanı sarılmalardaki titremeyi aradık. Ama olmadı. Gittikçe yordu bu uğraşmalar bizi. Her geçen gün çirkinleştik birbirimizin gözünde beğenmez olduk eksik görür olduk. Ve beklenen son geldi bitişimizi izledik . Ne o devam diyebildi ne ben. İkimizde biliyorduk bir şeylerin tükendiğini. Ve bitmesi gerektiğini. Bitti. Şimdi kimseyi istemiyorum hayatımda korktuğumdan değil yada sevemeyeceğimden. Ben onda kalsın istiyorum “aşk”. Onunla hatırlamak istiyorum kurduğum onca hayali. Olmasada ve olmayacak olsa da hatta olmasını bende istemesemde “özel” kalsın istediğimden. Dudaklarım onda ellerim ellerinde ve bedenimin sıcaklığı onun bıraktığı gibi kalsın. Hayat onda kalmasın ama “yaşanmışlık” onda kalsın istediğimden. Yeni birileri mi ? Tercihim yalnızlık değil elbet ama “yeniden” demeye yok istek.
10 Haziran 2014, 21:04
Benzer Konular 
Normal
