Babası öldü.
Yetim büyüdü.
Üvey evlat oldu.
Tutuklandı.
Hapse atıldı.
Sürüldü.
İşsiz kaldı.


Şöyle yazıyordu o sıkıntılı günlerde kaleme aldığı günlüğüne;

( Harcamalarım fazla değil, zira gelirim hep az. )


Hastalandı...
Böbreklerinden.
Vuruldu...
Göğsünden.
Mesleğinden atıldı.
İdama çarptırıldı.
Kardeşleri öldü.
Çocuğu olmadı.
Boşandı.
Karaciğeri iflas etti.

Evet, bu insan

İzmir kurtulmuş, çok tatlı bir yorgunluk, Ankara'ya hareket edecekler...
Trene binerler ve kompartımana çekilirler.

Ertesi gün, yaveri, Atatürk'ün kompartımanının kapısını çalar. Atatürk, yorgun, bitkin bir halde kravatını yıkamaktadır.

Yaveri;

—Paşam bu ne hal, hiç uyumadınız herhalde; niye böylesiniz', der.

—Çocuk, kompartımanıma yastıkla battaniye koymayı unutmuşsunuz, kolumu yastık yaptım ağrıdı, setremi yastık yaptım üşüdüm, uyumadım kalktım', der.

Yaveri;

- 'Aman Paşam! Birimize haber vereydiniz; hemen size bir yastıkla battaniye getirirdik', der.

- Ve bir ülke kurtarmaktan dönen komutan tarihi bir cevap verir:

'Geç fark ettim, hepiniz en az benim
kadar yorgundunuz, hiç birinize kıyamadım. Önemli olan benim uyumam değil;
milletimin rahat uyuması'.