İki yaş sendromu adındaki ürkütücülük nedeniyle ebeveynlerin çaresiz kaldığı bir dönemdik kimi zaman. İki yaş sendromu yaşayan çocuklarına nasıl davranmaları gerektiğini bilemezler. Pek çok anne ve baba bu süreçte çok yanlışlar yapar. Örneğin çocuğu azarlar, kötü davranır, o inatlaştıkça kendisi de inatlaşır, yasaklar koyar. Bütün bunları yapmak doğru değildir. Peki iki yaş sendromu geçiren çocuklara ailelerin yaklaşımı nasıl olmalı. İki yaş çocuğun gelişim sürecinde yavaş yavaş kendini ifade etmeye başladığı, sosyal gelişiminin hız kazandığı dil gelişiminin hızlanmasının beklendiği bir süreçtir. Ama baktığımızda iki yaş çocuğu her şeyi anlayan, algılayan, komutlara uygun davranan çocuklar olmasına rağmen muhakeme (kıyaslama) bu yaşta gelişmediği için, çocuğun söylenen her şeyi (özellikle de söylenenler ima yoluyla ifade ediliyorsa) anlamasına imkan yoktur.
İki yaş çocuğu olan anne ve babaların onlarla iletişim kurarken, mutlaka direkt konuşmaları, dolaylı olmayan, ima içermeyen konuşmalar yapması gerekiyor. Çocukla oynamadan vermesi gereken mesajı tek dilden ve somut haliyle vermesi şart. Mesela çocuk yemeğini yemediğinde “yeme yeme, sen böyle yapmaya devam et, sen bilirsin” şeklindeki konuşmalar, çocuğun gerçekten sözlerin böyle anlamasına ve böyle anladığı için buna uygun tepkiler vermesine neden olur. Bu yüzden direkt iletişim kurmak gerekiyor. Ama direkt iletişimde de olumsuz sıfatlara yer vermeden yani çocuğun yaptığı her olumlu davranışın arkasından olumlu bir mesaj kullanarak ama olumsuz söz ve davranışların arkasından herhangi bir tepki vermeden tepkisiz kalarak iletişime geçmek en doğru iletişim yöntemidir.
Yaptırmak istediğiniz şeyi çocuğa direkt empoze ederek ya da yaptırmak istediğiniz şeyi yasaklayarak, örneğin “bunu bir daha asla görmek istemiyorum”, “bunu yaptığında babana söylerim” gibi tehditler bu yaş çocuklarında asla etkili olmaz. Doğru davranış biçimi, olumlu bir şey yaptığında hemen ödüllendirici bir ifadeyle bunu çocuğa yaptırmak, olumsuz bir davranış gördüğümüzde çocukla olan ilgimizi kesmektir. Anne ve babalar özellikle hayır kelimesini çok kullanmamalıdır. Çocukla birlikte bir yere gidildiğinde sürekli “onu elleme, bunu karıştırma, yerinde otur, burnunu karıştırma” gibi tutumlarla karşılaşıyorsa çocuk bu davranışları yapmayı arttıracak ve gerçekten “hayır” lara duyarsızlaşacaktır. Aile içinde bu konuda birlik içinde olunmalı, annenin hayır dediğine baba da hayır demesi gerekir. Hayır her koşulda herkesin engellediği durumdur. Çocuk iki parmağını prizin içine sokuyorsa bu herkesçe hayır denmesi gereken bir durumdur. Ama yemekten önce çikolata yiyorsa herkesin hayır demesi şart olmayan bir durumdur.
06 Nisan 2012, 18:28
Benzer Konular 
Normal
