Franz Kafka'nın hikâyelerinden biri olan AÇLIK SANATÇISI (Ein Hungerkünstler)'nda azalan ilgiye rağmen sanatını sürdürmeye çalışan bir sanatçı anlatılır. Sanatçının şovu günlerce kapatıldığı bir kafeste doğasına karşı çıkarak aç kalmasıdır. Herkesin sandığının aksine bu onun için çocuk oyuncağıdır aslında. AÇLIK SANATÇISI'nı en çok üzen şey insanların ona inanmamasıdır. Geceleri başında bekleyen, genelde kasap olan, nöbetçilerden bazıları yemek yiyebilmesi için görevlerini savsaklarlar, ulaşabilecei yerlere yemek bırakırlar. Böyle zamanlarda yemek yemediğini kanıtlamak için saatlerce şarkı söyler, nöbetçilerle sohbet etmeye çalışır. En çok görevini ihmal etmeyip bütün gece ona ışık tutan nöbetçileri sever o. Menajerinin uygun gördüğü kırk gün dolduktan sonra şatafatlı gösterilerle kafesinden dışarı çıkar AÇLIK SANATÇISI. Aslında kırk günden çok daha fazla aç kalabileceğini düşünmektedir ama menajeri kırk gün konusunda ısrarcıdır. İnandırıcılık için en uygun süre budur. Zamanla kafesten çıkışını eski görkemini kaybeder, şovu ilgi çekmez. Menajerinden ayrılan sanatçı bir sirkte kendine kafes ayarlar. Kimse artık onunla ya da gösterisi ile ilgilenmemektedir. Sirktekiler bile onun varlığını unutur. Kaç gündür aç olduğu gösteren tabelayı yenilemeyi bıraktıklarından beri kimse ne kadardır aç olduğunu bilmez. Ve kaç kırk gün olmuştur? Bir gün sirk yetkilisi boş gördüğü kafese yaklaşır. Aralarında geçen diyalogun sonunda şöyle bir bölüm geçer:

“Çünkü; aç kalmak zorundayım, anca böyle yaşarım. Sevdiğim yiyeceği bulamıyorum. Eğer bulabilseydim inanın bana, ben de sizler gibi iyice karnımı doyururdum.” dedi.

AÇLIK SANATÇISI bu son sözleri söyleyerek ölür. Kafese yerine bir aslan koyarlar. Neden gösterisini bir kafeste gerçekleştirir? Franz Kafka adeta sanatçı ile ulaşmak istediği insanlar arasındaki sınırı gözler önüne serer. Sanatçı sanatını yaratırken çoğunlukla insanlardan uzaklaşır. Ama takdir edilmeyi de bekler. Zaten sanatçının içine düştüğü, onu çoğu zaman karamsarlığa iten ikilemin ta kendisidir bu. AÇLIK SANATÇISI da kendine inanmayan insanlar yüzünden karamsarlığa düşer, her gösterisinde daha iyisini yapmak ister ama bir türlü tatmin olamaz. Sevdiği yiyeceği bulamadığını söyler AÇLIK SANATÇISI. Göremediği takdire karşı duyulan bir açlık mıdır bu? Yoksa sanatçıların ve sanatçı ruhluların her şeye rağmen yaşamları boyunca duydukları boşluğa gönderme midir bu? Franz Kafka'nın da toplumdan izole, melankolik karakterini düşünürsek, ikincisi daha uygun geliyor bana.

Franz Kafka Günlükleri