[Adem]

Hayatımda şuna her zaman inanmışımdır insanlarda iki tür benlik vardır, iç ve dış. İnsanın dış intibasıyla iç dünyası bir birini tutmuyor. Bir insanı tanıdığını zannedersin oysa ki, her geçen gün başka bir yüzünü tanırsın.

Ya da o insana inanmak, güvenmek gibi içgüdüsel bir mantaliteyle bir dostluk,arkadaşlık bağı kurmak istersin ve zaman akar, zaman geçer. O insanı, kendi avucunun içiymişcesine bilmeye muktedir oluyor insan hiç konuşmadığı zamanlarda sessizliğinin sesini duyabilecek kadar.

Bir zamanlar mutlu bir arkadaşlık,dostluk,sevgili naraları attığın insanlar yani yanında olan insanlar menfaatlerin ters düştüğü bir zamanda ansızın kendi değerini kendisi silebilecek kadar alçalabilir.. Ya peki İnsan olan bu kadar alçalabilir mi? Alçalıyor işte..

Bir zamanlar dostane şekilde kendisiyle paylaşmış olduğun dertlerini, sorunlarını karşına senin bir zaaf'ın mış gibi sunabileceğini bilebilecek kadar. Ama gene o yapmacık tavırlar içerisinde kendisini size karşı iyi insan olarak motive etmiştir. Bu bu yapmacık tavırlar kisvesi altında, karakterindeki zayıflıkları ve zaafları göstermekten öteye geçmiyor tabii ki.

Birini tanımak değil de, tanıdığını sanmak durumu daha çok koyar aslında bu düşünce hezeyanı insanı daha çok yaralayabilir. velhasıl bir insanı tanımak, sizin nasıl yaklaştığınızla alakalı. tam olarak tanıdığınız(sandığınız) insanların bir köşelerinde alacakaranlık var. göstermezse, göremezsiniz. Dolayısıyla insanlar bazen uzaktan daha duru, daha saf daha temiz durabiliyor. O yüzden insanları uzaktan tanımayı platonik bir arkadaş olmayı yeğliyorum çoğu zaman kıyısından, ortasından hissettirmek kaydıyla bazen.
Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.


Payidar bir dost bulma umudu yolunda ilerliyorum, yorulduğumda Karanlıkta, kendi içine kıvrılıp bir kenarda uyuyan umut yolcusu gibi dinleniyorum.

İyi bakın kendinize öyle herkesede güvenmeyin. Bunu niye yazdım? Bilmem, ihtiraslı doyumsuz insanları gördüğüm için veya riyakarlar için.