[Melodram]

Şarkımız; Madrugada - Honey Bee.


-
Bazen öyle bir hâl alır ki yaşanılanlar, hiçbir şeye tahammülün olmaz.
Gitmek en iyi çözüm gibi gözükür, özellikle geceleri ve tahammülsüzlüğünün ilk faturasını en tahammül edebildiğin insana kesmekle başlamayı düşünürsün.
Olabileceğin en kötü halin budur çünkü. Günün en karanlık saatlerinde planlanır her şey. Gece...
Bütün yaşanılanları örtecek kadar kuvvetli gece, bir yandan da her şeyi daha çok gün yüzüne çıkaran o gece, garip bir şekilde güçlendirir seni, öyle gelir. Aklına takılan her şeyi gözden geçirmek için gerekli olan tek şeyi gece bulabilirsin, o muhtemelen uyuyor olur.
Uyumasa eğer terk etmeyi aklının ucundan bile geçiremezsin; çünkü tatlı tatlı konuşuyordur kesin, bitiremezsin.
Uyuduğundan emin olduğunda, müziği açarsın, belki uzun uzun mesajlar yazarak bitirmeyi düşünürsün, yüzüne baktığında gidemeyeceğinden korktuğun için. Yazarsın, silersin, tekrar yazarsın yine silersin, olmaz, yazdığın hiçbir cümlenin sonu gelmez, sonunu tamamlayamazsın; çünkü bilirsin yarım kalacaksın, mesajlar gibi sonu gelmeyecek bunun. İçindekileri savaştırırsın, sevginin ağır basması için zorlarsın kendini, onu düşünürsün, kendini düşünürsün, şarkıları düşünürsün, onu aklına getirecek bütün şarkıları silmekle başlarsın işe, olmaz… Yine olmaz. Başkalarını düşünürsün, niye bu kadar kızgın olduğunu düşünürsün, suçlunun onlar olduğunu bildiğin halde, neden sevdiğini kırmak istediğini düşünürsün ve düşünmek hiçbir işe yaramaz o saatte.
Gece gittikçe kısalır, bir an önce bitir şu işi der gibi saatler birbirini kovalar. Sabaha karşı kalbinden başlayan bir uyuşma önce ellerine vurur, ellerin terler, sonra ayağa kalkmak zorunda hissedersin kendini, dolanırsın biraz, susamasan da su içersin, balkondan kafanı sarkıtıp birkaç kez nefes alırsın. Buzdolabını açarsın, seyredersin bir süre ve kaparsın. Kendi kendine ''Erken uyanır mı bu sabah?'' diye düşünürsün, karar veremezsin, biraz uyuyup kalktığında her şeyi anlatmak istersin. Onun sesinin olmadığı gecelerde yaptığın gibi, televizyonun karşısına geçersin, dalarsın uykuya ve gözlerini açtığında, bir mesaj okursun telefonunda. Bütün gece bütün cezayı kesmeyi düşündüğün o insandan, tek bir cümle. ” Hep benimle kal. ”
Hikâye tekrar başa sarar ve sen tahammül edemediğin tek şeyin kendin olduğunu anlarsın, en azından bir süreliğine.

Melodram.
-bunu da niye yazıyorum bilmiyorum ama hoş duruyor sanki, iş yapmışım gibi :ı-