Seyahat

iş başvurusu için avrupa yakasına geçmem gerekiyordu. sene 2014 olmuş hala iş başvurusu için gidip elden kayıt mı yapılır lan diye söylene söylene geldim. dini bütün bir adam olsam şükür namazı kılıp "iyiki gelmişim de görmüşüm" diyerek ayrılacaktım. bunu zorunlu tutan kurum görevlisi adammış adam. tam bir yönetici. akıl küpü. helal olsun.

şimdi hazır o kadar gelmişim bari dedim bir göreyim taksim'i beşiktaş'ı. taksim'den dolmuşa bindim. 1 saatte beşiktaş'a gittim. iş saatinde, hafta içi. ben avrupa yakasını fazla bilmem, bunlar arasındaki mesafeyi de bilmem. dolmuşa binmeden "abi yakın mı?" dedim. "yakın yakın atla" dedi. atladım. angut herif. yakınmış ama gidilemiyormuş. adama "hani yakındı lan" da diyemiyorum. yalan değil yakın. bilsem koşarak giderdim. dolmuş benzinle gitmiyor arkadan birileri ittiriyor sanki. o hızda gittik, bazen de gidemedik.

maceralarım bununla sınırlı değil. metrobüse de ilk o zaman bindim. daha doğrusu önceleri baya bir binemedim. bir yere gitmeye çalışıyorum yer altından gitmem gerek görüyorum orayı, yerin altına dalıyorum bir çıkıyorum farklı bir yerdeyim. bir tane teyze merdivenlere oturmuş "ben eskiden burdan dümdüz girip gidiyordum şimdi gidemiyorum. değiştirmişler alt geçit yapmışlar niye gidemiyorum" diye ağlıyor. gerçekten ağlıyordu. akbilimi unutmuşum o gün birde. simitçiye 2'li bilet alıcam nerden alırım diyorum. ben satıyım sana diyor. kaç para dedim 10 lira dedi. 2 tane bileti 10 liraya verecek bana metropol çocuğu. yer miyiz lan biz. tuzla'da yasıyoz diye metropol çocugu saymıyor bizi. her yerden insan çıkıyor sanki hepsi seni öpmeye çalışıyor. sırtımda sırt çantası var diye böyle oldu heralde.

sonra gittim kendim buldum gişe gibi bir şey. 2 tane bilet 7 tl yazıyor. arkadaşı aradım, "olm adamlar gişenin bile fake'ini yapmışlar 2 tane bilet 7 lira diyo baya da resmi bi yere benzetmişler, içine üniformalı adam bile koymuşlar." dedim. o gerçek lan al ordan dedi. vay anasını 1 bileti 3.5 tl'ye de alınca iyice sinirlendim ben. bazı insanlar bindi bazıları binmedi önümdekilerin. yer de vardı içerde. beni bıraksalar binerdim ben ama binemedim. hayır numaraların da hepsi 34 numara. başka metrobüs bekliyorlar öyle bir şey mi var desem değil noluyor anlamadım yani. arkadaşı aradım yine, olum hep aynı numara geliyor içerde yer var bu insanlar binmiyor noluyor burda diye sordum. oturmak için yenisini bekliyorlar onlar dedi.

sizin dedim ben yapacağınız işi, ilk 34 numara geldiğinde "çekilin lan ben tuzla'lıyım ne bekliyorsunuz burda, yer var içerde" diyerek daldım içeri. ayakta gidiyorum yaklaşık 10 durak sonra tost yaptılar beni. hafta içi, iş saati. bu kısma cidden inanamıyorum. bir de sırt çantam var diye rahatsız oldular, tam randımanlı dayayamadılar tabii. onu indirmemi rica ettiler, tam sıkışamıyoruz ya çünkü. indirdim artık allah ne verdiyse girdiler. abi ben tuzla'lıyım çok dayamayın dedimse de "nerde bulacaz seni bir daha hazır bulmuşken dayayalım, sonra tuzla'ya dönünce bana metrobüste dayamadılar deme" dediler heralde.

annem karşıya geçtikden sonra haber ver merak ederim demişti. asıl merak edilecek şey metrobüsten inip inemeyeceğim imiş, uçak falan hikaye. vallaha çocuğum olsa koymam bunun içine. anam bunun içine girerken görseydi beni "gitti gitti gitti çocuk" diye ağıt yakardı. metrobüsün kendi yolu var güzel gidiyor tamam eyvallah da içeride neler yaşanıyo. yan yoldaki arabalar falan ise hiç gitmiyor zaten. benim istanbul'dan anladığım şu:

ya kendi arabanda rahat bir şekilde mahsur kalıp hiçbir yere gidemiyorsun, ya da totona dayamalarına izin vererek, ona buna vererek mesafe kat edebiliyorsun. o gün canın sevişerek bir yerlere mi gitmek istiyor, yoksa kalabalıklar içinde kendi arabanda yalnız mı kalmak istiyor. tercih senin artık.

başvurmak için belgeleri kuruma götürdüğümde perişan bir haldeydim. o gün mülakat olsa "neden burada çalışmak istiyorsunuz" diye sorsalar verebileceğim tek mantıklı cevap "deli dürttü beni metrobüste." olurdu. şimdi ben oraya girmek istemiyorum o yaşananlardan sonra ama ne fayda. almasalar bari diye iç geçiriyorum. ama belgeleri vermeden de edemedim, gelmişim o kadar. adam bu iş oldu diyerek göz kırptı bana. yapma lan deyip geri alacaktım elinden. hayır tuzla'da terası deniz manzarası gören cafe'ye girip, kimsenin olmadığı arka bahçesinde tek başıma oturup duvarı seyreden adamım. ne işim var karşıda benim onu da anlamıyorum. git kırşehir'de yaşa, çoluğa çocuğa karış. mal.

istanbul'dakilerin birbirlerine bela okumasına gerek yok allah hepimizin belasını vermiş. birisi size bela okuduğunda ellerinizi yana açıp kafanızla sağı solu göstermemiz yeterli "bu şehirde yaşıyoruz daha ne olacak lan" gibisinden. kesin bilgi bunu vücut dilinde yayalım.

iş ne oldu diye soracak olursanız. oldu. Metrobüse'de alıştım. metrobüse binmeden bir günüm geçince bir yanım eksik hissediyorum kendimi.

NOT : uzun zamandır yazmıyordum işlerim yoğundu. 2015 yılının son yazısı olsun bu. Ve hepinize mutlu yıllar şimdiden.

__________________
Sırf başlayıp bitirebildiğim bir hikayem olsun diye, bıktım ardımda yarım kalmış hikayeler taşımaktan. Yazmanın eziyeti öğretecek bana; Hayat sahip olduklarımızın dışında kalanlarmış meğer.