Dinmeyen gözyaşıdır fedakarlık

Fedakar insan , kendisini unutturacak kadar yapılan emeğinin karşılığını bile düşünmeyip manevi bir hissiyat ile yapılan özveri bir davranıştır. Canını bile hiçe sayıp, birseyi yapacağı konusunda düşünmeden yapılan tüm iyiliktir.

Insan ailesi ,çevresi, ilişkisi konusunda fedakarlıktan kaçınılmaz durumlarda bulunabilir. Kendi canını bile hiçe sayarak yapmış olduğu karşılıksız emeklerinin arkasını bile düşünmeden yoluna devam edebilmektir fedakarlık..

Bir anne düşünün, dokuz ay karnında taşıyor bir canlıyı, içindeki canlıyı görmeden bağlanıyor, hayaller kuruyor, sarıyor sarmalıyor, umutlarla alacağı kucağına bekliyor ,beklemektir fedakarlık, sevmektir fedakarlık, değer vermektir fedakarlık.. ve o anne kucağına aldığı zaman bebeğini , o anda herşey başlar karşılıksız emekleri ,düşünmeden, yorulmadan ,bıkmadan, usanmadan büyük bir şehvetle sarar sarmalar , geceleri gündüzleri birbirine girer ,zamanın nasıl geçtiğini anlayamaz,kendini kaybetmiştir o bebeğine yaptığı fedakarliklari...

Zamanı gelir ,ayakları üstünde durur , büyür daha da büyür olgunlaşır , yapilan bunca zamana karsi bir kadının yaptığı fedakarliklari hatırlayan olur hatırlamayanda olur , bir annenin gözünde halen onun için bebektir, büyüyüp olgunlaşsa bile bebektir..

Ya peki çocuk bilir mi bir kadının onun için ömür verdiğini ?

Fedakarlık nedir ?
Fedakar olan annenin gözünde büyümemiş bir evladı midir evlat mi annenin gözünde fedakarlığı görebilecek durumu mudur?

Evlat , hayallerinin pesinde koşar, arkadaşları olur ,okul zamanları olur , hayatı sürekli koşturmayla geçer ama bilemez bir gün yok olup gideceğini, bilse idi ailesiyle uzakta yaşayıp, hayallerinin pesinde koşmayı tercih etmezdi küçük yaşlarda ayrılmıştı ailesinin yanından, çevresinde daima yüzlerce arkadaş biriktirmisti aile görmüştü onları, fedakarlıklarının bir çoğunu çevresindekilere harcamıştır...

Zaman su gibi akıp gidiyor , zamanı durdurabilen yok ,durmuyor ,geçiyor..

Yapilan iyilikler ,emekler , fedakarlıklar kalıyor orta yerde .. zamanın için de kayboluyor insan , ölmeyecek gibi yaşıyor. Biliyor ya da aldırmıyor geleceğe planlar sürekli yapıyor, gelecek her insan için var gibi kabul ediliyor..

Acımasız, haksızlık diyebiliyoruz bazen ..

Ve o evlat kaptan evlat , hayellerdesin , gökyüzünün mavi kuşağında uçuyorsun, gökyüzünün en güzel mavisini yaşıyorsun, görmediğin bu kainatın mavisini orada görüyorsun.. Sen mavinin tüm renklerine kuşatılmış uçsuz bucaksız mavisini yaşıyorsun.
Belkide bu gördüğün mavi değildir, başka bir renk..

Fedakarlığın aslında bir annede yaşadığını görüyoruz, hiç dinmek bilmeyen gözyaşlarını, evladına birşey olacak korkusu , ödünün kopmasını, her saniyede yaşamasını bilirler..
Senden önce giden evlâdın, yaşama sevincinin bi anda yok olmasını, hayatın maviliği bi anda kapkaranlık etrafını sarmasıdır fedakarlık...

Kaptan, o güzel maviliğin yolculuğunda uğurlar olsun.. geride biraktiğin sevenlerin yüreklerinde çizik gibi atılmış bir acı kaldı mazinde.
Hiç dinmek bilmeyen akıtılan gözyaşları bıraktın bir annenin fedakarlık gözlerinde..


bkt./26.07...