Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Ben üniversitedeyken ilk defa evde tek başıma kalmıştım. O gece başıma geleceklerden habersiz, sıradan bir yalnızlık korkusuyla bütün kapıları tek tek kilitledim. Pencereleri kontrol ettim, perdeleri çektim, hatta ışıkları kapattıktan sonra bile birkaç kez evin içinde tur attım. İçim rahat etsin diye anahtarların kilitte dönme sesini defalarca dinledim. “Artık güvendeyim” diye düşündüm.

Ama gece yarısı garip bir rüya gördüm. Rüyamda evin bütün kapıları, pencereleri kendi kendine açılıyor, koridorun ışıkları tek tek yanıyordu. Bir gölge kapının önünde belirmişti; tam yüzünü seçemediğim, sadece varlığını hissettiğim bir karaltı… Tam bana doğru yaklaşırken köpeğimin öfkeli havlamalarıyla uyandım.

Gözlerimi açtığımda rüyamın bir kâbus olmadığını fark ettim. Bütün ışıklar yanıyordu. Oysa ben hepsini kapatıp yatmıştım. Daha da kötüsü, kilitlediğim kapıların hepsi açıktı. Anahtarlar hâlâ oradaydı, ama kilitler çevrilmişti.

Köpeğim hırlayarak boş koridora bakıyordu. Tüyleri kabarmış, sanki görünmeyen birine saldıracakmış gibi dişlerini gösteriyordu. Ben de titreyerek bakmaya çalıştım, ama orada kimse yoktu. Yine de hissettiğim şey, boşluktan daha ürkütücüydü. Sanki birisi nefesini ensemde hissedebileceğim kadar yakındı, ama gözle görülmüyordu.

Kendimi banyoya kapattım. Köpeğim de yanımdaydı, kapının önünde nöbet tutar gibi bekledi. Ben bütün geceyi kalbim göğsümden fırlayacakmış gibi çarparken, gözlerim tavandaki lambaya dikilmiş, sabahın olmasını bekleyerek geçirdim. Ne uyuyabildim, ne de cesaret edip kapıyı açabildim.

Sabah olduğunda cesaretimi toplayıp dışarı çıktım. Kapılar hâlâ açıktı, ışıklar yanıyordu… Ama en garibi, o kilitlerin kendiliğinden çevrilmiş olmasıydı. O günden sonra o evde bir daha tek başıma uyumadım. Çünkü o gece gerçekten korkudan öleceğimi hissetmiştim.

__________________