Nedir bizi düşündüren.Karanlıklara boğup yok eden.Sonra var oluşunun kanıtlarını unutup fark etmeden varoluşunu kanıtlatan.Hiçliği yaşarken savunurken var olduğunu hissettiren ikilik.Elektrikler kesildi anadolunun ücra yerlerinden birinde.Var oluşunu sorgulayan adam karanlıktaydı.Şehrin ışıkları da yoktuAyda kayıptı o gün.Odada birşey görünmüyordu.Korku nefesini de duyurmuyordu ona.Rüzgarın uğultusu vardı birtek.Sallanan branda sesleri ve köpek haykırışları.Seslerdi dünya.Peki ya görüntü yoktu.hiçti ama hiçlik de yoktu.Çünkü ses vardı,var olduğuna göre hiç orada olamazdı.Düşündü düşündü bir sigara ve aydınlandı çakmağın şavkıyla oda.Hiç kısa süreliğine de olsa gitmişti.Çakmak söndüğünde bedeni de kayboluyor bir şey görünmüyordu ve düşündü yalnız adam.Işık tanrı olabilir miydi?O kaybolduğunda mı geliyordu yok oluş?Hiçlik karanlık olabilir miydi?Karnlık da bir varlık mıydı?O zaman yokluk da var olmaktır belki.İçinden çıkamadı otuzuna gelmiş koca adam.Peki neden kayboluyordu tanrı,neden ışığı sönüyordu bazı yüreklerde?Soyutlutan mı,yalnızlıktan mı isyandan mıydı acaba?Hagimize yazık hiç olup yokluğu yaşayana mı var olup acılarına son arayana,ışığa sığınana mı?Amaç mutluluk .Mutluluğu arayan insan mutluluk yok asıl hiç o.O bir yalan asıl olan dinginlik huzur.Mutluluğun kölesi yığınlara bir bak. Para şehvet ve şöhret daha çok insan ve nihayet kölelik.MUtlu bi köle olmaktansa özgür bir fakir,yalnız,cesur,olmayı seçsek daha mı huzurlu oluruz acaba.Bak yine arayış ızdırabına bir merhem çabası.Bu da boş.Baktığın yeri görüyorsun deştiğin yeri mahvediyorsun.O boşveriyom sonu yok aramanın bulduklarımla yetiniyorum.Gerisine mi banane diyorum.Kocamaaaaaan banane.
10 Ağustos 2011, 14:19
Benzer Konular 
Normal
