| |
|
07 Ekim 2011, 16:09
| #1 | |
| Çevrimiçi  IF Ticaret Sayısı: (0) | Metro'daki Küçük Kız Metrodan Nişantaşı’nda indim. Yürüyen merdivene geldim ve yukarı çıkmak üzere kalabalık içinde sıramı beklemeye başladım. Yürüyen merdivene binince biraz yukarıda sırtı bana dönük bir anne ve onun durduğu basamağın hemen üstündeki basamaklarda da yüzleri bana dönük iki çocuk olduğunu fark ettim. Anne, çocuklara sinirli bir şekilde “Kı...pırdamayın, uslu durun!” diyordu. Çocukların ikisi de erkek ve büyük olan 7-8, küçük olan 3-4 yaşlarında. Küçük olanın üstünde sıklamen pembesi bir salopet pantalon var, bir oğlan çocuğu için bu renk ilginç bir seçim diye düşünürken, farkediyorum ki çocuğun ayakkabıları da pembe ve taşlı. Meğer erkek değilmiş, ama hiç kız gibi durmuyor, saçları hem çok kısa, hem de oğlan çocuğu gibi kesilmiş. Küçük çocuk ona baktığımı hissediyor ve aramıza giren annesinin bedeninden yana eğilerek bana bakıyor, ben de onun gibi yapıp, sol tarafıma eğilerek ona bakıyorum. Bu böyle bir kaç kez tekrar ediyor, her bakışmamızda benim yüzümdeki gülümseme büyüyor. Çocuk bana göre çok daha çekingen, hem heyecanla eğilip bakmaya devam ediyor, hem annesinden çekiniyor, hem de benden utanıyor. Yine de bir yabancıyla böyle bakışmak belli ki çok zevkli. Ben son bakışmamızda çocuğa el sallıyorum, biraz sonra yürüyen merdiven sona eriyor. Çocuk yürüyen merdivenin sona erdiğini hissedince, yalnızca çocuk olduğu, yaşam enerjisiyle dolu olduğu için ya da belki bir yabancıyla bakışmanın, gülüşmenin ve kendisine el sallanmış olmasının coşkusuyla ileri doğru koşmaya başlıyor. Çocuğun ağabeyi annesinden önce “Dur, koşma, düşersin!” diye bağırıyor. Anne sinirleniyor ve öfkeyle “Koşma, sana koşma diyorum, çabuk gel buraya!” diyor. Bu sırada ağabeyi küçük kızı iki kolunun altından yakalıyor ve biraz da sürükleyerek anneye doğru getirmeye başlıyor. Çocukların her ikisinin de yüzü bana dönük. Küçük kızın yüzündeki coşkunun solmasını, ağabeyinin yüzündeki endişeyi görüyorum o an. Bu onlarla ilgili gördüğüm son görüntü, daha hızlı yürüdüğüm için anneyi zaten geçmiştim, çocuklar da arkamda kalıyorlar. Arkamdan ağabeyin sesini duyuyorum, içim cız ediyor: “Anne, n’olur vurma”. Oysa, ben ağabeyin annesi adına disiplini sağlama çabası içinde, kardeşini engellediğini düşünmüştüm. Meğer olacakları tahmin ettiği için kardeşini korumaya çalışıyormuş. Anne, “Neden vurmayacakmışım, kaç kere söylemem gerekiyor?” diyor. Devamını, olası vurma sesini ve sonrasında gelecek ağlamayı duymak istemiyorum, yapabileceğim hiç bir şey olmadığının hüzünlü bilinci içinde, adımlarımı iyice hızlandırıp, adeta koşarak oradan uzaklaşıyorum. İçimde hüzün ve bir soru var: Neden?
__________________ English Preparatory Department School of Foreign Languages Assistant English Teacher Ankara Baskent University 2017-18 “Benim, senden öncem ve senden sonram yok, yalnızca sen varsın...” C.A - 31.12.2010 - ∞ English Language and Literature Faculty of Humanities and Letters Ankara Bilkent University 2010-15 | |
| |  |
| IRCForumlari.NET Reklamlar |
   |
 |
| Etiketler |
| küçük, kız, metrodaki |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
| Seçenekler | |
| Stil | |
| |
Benzer Konular | ||||
| Konu | Konuyu Başlatan | Forum | Cevaplar | Son Mesaj |
| Metro Anonsları ( ingiltere ) | Hasan | Genel Paylaşım | 3 | 24 Mayıs 2006 20:48 |
Normal
