Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.


Felsefede Rönesans Çağında Septisizmin (Şüphecilik) Genel Özellikleri Nedir?

Rönesansta şüphecilik feodal üretim düzeninin yozlaşmasını ve çöküşünü yansıtır. Antikçağ Yunan şüpheciliğinde de görüldüğü gibi şüphecilik, tarihsel süreçte, daima var bulunan üretim düzeninin bunalıma girdiği çağlarda başgöstermiştir. Batı’da antikçağ Yunan şüpheciliğine karşı duyulan ilgi daha 15. yüzyılda uyanmıştı. Columbia Üniversitesi profesörlerinden Kristeller 15. yüzyıla ait Latince bir Sekstos Empeirikos çevirisi bulmuştur. Rönesans şüpheciliği Henricus Cornelius Agripa vaon Nettesheim (1486-1533)’la başlar. Michel de Montaigne (1533-1592), Fransisco Sanches (1552-1623), Jean Pierre Camus (1584-1654), rahip Pierre Charron (1541-1603) ve izdaşlarınca sürdürülür. Rönesans şüpheciliği özellikle Fransa’da filizlenmiştir. Bu şüphecilik, kimi felsefe tarihçilerinin savlarının tersine, tümüyle bilime karşı, bilinemezci ve yıkıcı bir niteliktedir. Bu şüphecilik, tanrıdan değil, bilimden şüphelenmiş ve hiçbir bilimsel gerçeğe varılamayacağını ileri sürmüştür. Pascal’ın ünlü sözü, Rönesans şüpheciliğinin ana savını özetler: ”Tanrı bize gerçeği gösterinceye kadar doğru olan Pironculuktur”. Felsefe tarihçileri Rönesans şüpheciliğine modern şüphecilik de derler. Ne var ki çağımızda onun çok daha modernleri türemiştir.

KAYNAK: FELSEFE TARİHİ KİTABI [Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]