Cevap: O değil de..
 

Bazen birşeyi anlamamak da insana birşeyler katar.

Cevap: O değil de..
 

Cevap: O değil de..
 

O degil de, umarim faizler bugun duser
Pek fark etmicek ama hic yoktan iyidir

Cevap: O değil de..
 

O değil de artık bir düzene koymam lazım bazı şeyleri

Cevap: O değil de..
 

Bir noktadan sonra herkes Virgül .

Cevap: O değil de..
 

O degilde.. nasil derler, bugun icimin yaglari eridi :tatli:
nasil bir duyguymus bu. seytani sevindirdim mi, dersmi verdim.. bilemedim ama,
Ya oyle iste, icimdeki ses diyor ki iyi yaptin, nasilmis anlasinlar. Uzun zamandir yapilan seyi, onlara yapinca
Nasilda sook etkisi oldu.
bunun uzerine kahve icilir ama gec oldu, sabah keyifle icerim

Cevap: O değil de..
 

bazen bir kelime tamamen soğutabiliyor insanlardan...

Cevap: O değil de..
 

Sessizlikten korkan insanlar çok canımı sıkar. Evde yalnız ya da karanlıkta falan değil. Sizinle bir mekana sıkışmışken, hiç durmadan konuşmak zorunda hisseden insanlar. Kelimeleri, düşünme fırsatı verip hakkında fikir oluşturmanıza engel olmak ister gibi, ardı ardına eklerler. Cümlelere, nereye varacağını bilmeden, sadece oluşacak boşluğu doldurmak için başladıklarını hissedersiniz. Paylaşmak istediklerinin sıradanlığı kadar bunlarla ilgileneceğiniz beklentisi de sıkar canınızı. Bir süre sonra dinlermiş gibi yapmanız bile zor gelir. Zihninizde susması isteği öyle kuvvetli yankılanır ki, rol yaparken bir yandan önemsediğiniz başka bir şeyi düşünmeye yer kalmaz.

Oysa ben aslında bir şey dinlemeden uyuyamam bile. Beynimin koşturmasını kendi kendime kapatamadığım için, iç sesimi duymayacağım bir konuşmaya dikkatimi vererek dalarım uykuya. Belki de bu alışkanlık, günlük genel geçer konuları değil, daha temel meseleleri düşündüğünüz gece saatlerinde, kendimle baş başa kalma korkumdandır.

Sebebi ne olursa olsun, böyle bir “bilgiye sesle ulaşma aşinalığım” olmasına rağmen, ne duymak istediğim konusunda seçiciyim işte. Bana anlatılanlarla benim öğrenmek istediklerim bir yerde kesişmiyorsa, ilgim çabuk dağılıyor. Zamanın ruhu gereği, ulaşmak istediklerimizin bu kadar parmaklarımızın ucunda olması, kulaklarımızı işgal etme rekabetini arttırdı belki de. İnsanlara ve konuştuklarına, telefonda anlatmak istediğimiz olaylar ve dinlemek istediğimiz şarkı listesinin önündeki engeller gibi bakıyoruz.

Üstelik neyi ne zaman duymak istediğimiz konusunda da hassasız. Mesela ben, uyku hapım diyebileceğim spor podcastlerinin eski bölümlerine katlanamıyorum. Teoride, alt tarafı “bir ses olsun” diye açılan programın bayat haberler barındırması kulağımı tırmalıyor. Ya da bazen, ne kadar önemsersem önemseyeyim, ciddiye aldığım ve merak ettiğim bir fikir insanını dinlemeye, ruh halim müsaade etmiyor.

Fakat tüm bunların bir istisnası var. Bu forumda taze-bayat ayrımı olmaksızın her haber gözlerimi ışıldatıyor. Evlilik yeminini tazeleyen yetmişlikler gibi, bana burayı neden sevdiğimizi hatırlatan her mesaj bu forumla bağımızı güçlendiriyor.

Cevap: O değil de..
 

Cevap: O değil de..
 

O degil de,
Hastane de kaldigim gunlerden beri, kendimi cok farkli hissediyorum.
Aylardir bir bosvermislik uzerimde. Onceden sustuklarim, artik cevapsiz birakmiyorum.. icime atmiyorum eskisi gibi.
onemsemiyorum eskisi gibi.
Eskisi kadar deger vermiyorum bazi seylere.
Yoruyor mu, sirtimi donuyorum.
Uzuyor mu, uzak durabiliyorum.
Oyun mu oynuyor, ayna gibi davraniyorum,
trip mi atiyor, ilgilenmiyorum.
Cok tuaf duygular.
I done care dusuncesini atamiyorum uzerimden.
Saglik cok kiymetli.

Hosuma gitti mi bu, evet :) cokca.