Ah bu Ben!..
Bir gece açılıverdi gözlerim...Kapıda biri belirivermişti karanlıkta...
Gözlerim zor seçiordu...Ama kapıda duran bendim...Bana bakarak dedi kii:
Sen!...
Bu yatsı namazında ne düşündün?..
Birden donakaldım. ..Şaşkınlık içinde aklımdan geçirdim ne düşündüğümü namazda...
Ama utandım...Düşündüğüm tek şey fanii şeylerdi...Bitirmem gereken işleri, yapmam gereken şeyleri düşünmüştüm sadece...
Diyemedim bişey...Kafamı kaldıramadım...
O an verdiğim sözlerden biri şikayetçi oldu benden;
"Hanii..hanii her gece Kuran okuyacaktın?...Ne oldu?..Neden okumadın?.."
Vaziyet aynıydı.. .Kendii verdiğim söz benden şikayetçiydi ve de sonuna kadar haklı...
Sesim çıkmadı...Üzüntümü bile belirtemedim...
O sırada başka bir söz:
" Bu oruçta kendini terbiye ettin mi?..."
Yüzüm yere geçmişti artık ...Çünkü gene hatam gözlerimin önüne serilivermişti...
Koca oruçta düşündüğüm; Akşamki yemekte ne var, ezan ne zaman okuncak, vakit gelmedi mi gibi şeylerdi...
Aklıma ne nefsim geldii ne de terbiye edilcek ruhum...

Kulaklarım isyan ediverdii birden; "Sabah ezanını duydun ama kalkmadın" diyee...
Ellerim ekledii bir sözde: "Evet kalkmadın...Saati biz kurduk, çaldı ama kalkmadın" dediler...
Dillerim tutulmuştu sankii...Dudaklarım mühürlü bir zarf gibi...
Haklıydılar hepsi de...Hem ezanı duymuş hem de saati işitmiştim...O aciz saat dahi görevini yerine getirmişti ama ben asıl görevimden ırak kalmıştım...
On dakkalık daha uyku için verdiğim sözden caymıştım...

Birden ben bana baktı ve ;
"İşte bu sensin ve de ben...Satsan satılmaz atsan atılmaz sen ve ben...Bu hesaptan kaçış yok...Nasıl taşırsın bunca sözün yükünü şimdi...Hem kendini hem beni yaktın...
Kimsenin faydası olmaz artık sana...Sen dön Allah'a ki şüphesiz bütün dönüşler onadır...Ondan mağfiret dile...Allah en çok bağışlayandır..."
Bir de baktım ki Essalaatü hayrun minennevm! diyor sabah ezanı...Uyanıverdim...Ne ellerim şikayetçi idi ne de kulaklarım...Etrafta yakınan sözlerde yoktu...
Ama anladım kii olmasına de gerk yoktu...