Çevrimdışı

Pakistan Talibanı’nın yüzden fazla çocuğu öldürdüğü Peşaver’deki okul saldırısında hayatta kalan 12 yaşındaki Ali katliam anını anlattı. Çocuk: "Kurtarmaya gelen askerlere inanamadım" dedi.

Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.


Selam, benim adım Ali. 12 yaşındayım. Silah seslerini duyduğumuzda ilk dersten sonraki ders arasındaydık. Çok korkutucu bir sesti. Ne olduğunu düşünmeye vaktimiz bile olmadı.

Kısa süre sonra gürültüler yaklaşınca, öğretmenimiz bize sıralarımızın altına saklanmamızı söyledi.

"Sıraların altına girin, çabuk, sıraların altına girin" dedi. Bazılarımız korkudan sindi, bazılarımız ayakta şaşkın ve panik halinde kaldık. Bütün sınıf öğretmenimize "ne oluyor" diye sormaya başladı.

Yan sınıftaki öğrencilerin çığlıkları bizi şoke etti. O kadar çok korktum ki bağıramadım.

Tam öğretmenimiz kapıyı kilitlemek üzereyken üç silahlı kişi içeri girdi.

Çoktan ateş etmeye başlamışlardı. Öğretmenimizi ve sınıf arkadaşlarımın bazılarını hemen vurulduğunu gördüm. Arkadaşlarımın bazıları vurulup yere düştü. Çoğumuz masaların altına saklandık.

Öleceğimi biliyordum ve ağlamaya başladım. Herkes ağlıyordu ama kimse kaçmaya çalışmadı.

Sınıf arkadaşlarımı başlarından, göğüslerinden, kollarından, bacaklarından ve karınlarından vurdular. Herkes yerdeydi. Belki de çoğumuzun halen hayatta olduğunu anladıkları için direk kafaya sıkmaya başladılar.

Mermiler başımızın üstünden geçiyordu. Sıra arkadaşım ve en yakın arkadaşım olan İrfan Ullah bana 'ölü taklidi yapmamı' söyledi. Korkudan titriyordum. Sınıfın en arka sırasındaydık.

Bana "Kımıldamadan yat Ali, kımıldamadan yat" diye fısıldadı. Bir anda baş aşağı çevrildim. Her şey çok hızlı oldu. Beni tutanın terörist olduğunu, Taliban olduğunu biliyordum.

Arkadaşım da vuruldu. Neresinden vuruldu bilmiyorum ama konuşamadı. Yanımda nefes alıp verişini duyabiliyordum.

Bir terörist diğerine "Şu öldü mü" diye bağırdı. Sonra başka silah sesleri duydum. Ölmüşüm gibi hissettim.

Peştuca konuşuyor, şalvar giyiyorlardı. Hepsinin kahverengi, uzun sakalları vardı.

ARKADAŞIM CEVAP VERMEDİ

Sınıftan çıktıklarında İrfan'a fısıldadım ama cevap vermedi. Ölü taklidi yapıyor sandım, ben de devam ettim.

Geri dönecekler diye çok korktum. Arkadaşım ne zaman öldü bilmiyorum. Hayatımı kurtardı.

Öldüm sandım ama kalbim çok hızlı atıyordu. Kıpırdayamadım. Saatlerce ölü taklidi yaptım.

Askerler kurtarmaya gelince, hala kıpırdayamadım ve hareketsiz kaldım. Gerçek asker olup olmadıklarını bilmiyordum. Konuşamıyordum da. Çok korkmuştum.
Sınıfın dışında devamlı silah sesleri duydum ama gözlerimi açamadım. Büyük bir patlama oldu. Dünya bugün patlayacak sandım.

Birisi beni yerden kaldırdığında da gözlerimi açmadım. Ordu askeriydi.
Ağlamaya başladım. Beni aileme götürdüler.

HAYATTA OLDUĞUNA İNANAMIYORUM

Buraya, hastaneye geldim. Buradaki okul arkadaşlarımın çoğunun kan ihtiyacı vardı. Kan bağışlamak için gönüllü oldum.

Ailem eve gitmemiz için ısrar etti. Benim için endişeleniyorlar. Üzülüyorlar, korkuyorlar. Ben de korkuyorum. Ama hastanedeki kardeşlerim için de endişeleniyorum.

Bu Talibanlar çok kötü. Hayatta olduğuma inanamıyorum.

Ülkemin bana ihtiyacı olursa, hayatımı sunmaya hazırım. Arkadaşlarımı öldüren bu teröristlerle savaşacağım. Allah şahidimdir ki, onları affetmeyeceğim. (Al Jazeera)