Çevrimdışı

Ahh o eski günler nerede.
Her Allah'ın günü bıkmadan saklambaç oynardık. Gayet egoist tavırlar içerisinde "saklambaç oynayan kaleye mum diksin" diye avucumuzu açar sokaktaki diğer arkadaşları baştan sona dolaşırdık. Neticede 1 kişi bile hayır demezdi. Zira 1 kişi hayır derse hemen başka bir oyun seçilirdi. Neyse efendim sayılışırdı. Ebe seçilirdi. Hızlımı yavaşmı, seslimi sessizmi kararı alınırdı. Ebe bu kuralları uygulardı. Ben her defasında safça verilen sayıya kadar içten ve yavaş sayardım. Arkamı dönerdim ve yine saf bir şekilde mahallenin en uç noktasına kadar giderdim. Diğer veletler ne uzaklaşırlar ne de sessizken yavaş sayarlardı. Efendim neyse milleti sobeledikten sonra başkası ebe olduğunda saklanma sırası bize geçerdi. İşin garip tarafı ben her saklandığımda çişim gelirdi. Heyecandan mı? Zevkten mi? bilmiyorum ama her saklandığımda çişim gelirdi. Hemen saklandığım evin arka bahçesine koşar sallandırırdım. Efendim bir dahaki el yine saklandığımda yine çişim gelirdi ve o çişimi tutarken oluşan titreme hareketide cabası.Vücudun en aşağı bölgesinden çıkıp bütün vücuda yayılan bir dalga gibiydi. Electric buggie yaparcasına titrerdim. Ebenin (biraz garip oldu ama) bölgesinden 5 adım ayrılması beni fişeklerdi . Hızımı alıp direk koşardım ve ölümle yüzleşircesine yumulan yere değmeye çalırdım. Yıllardır amerikan filmlerinde gördüğüm baseball sahnelerindeki koşup çizgiyi geçme adrenalinin birebir aynısını yaşıyordum. Genelde saklanırken mahallenin cici kızlarının peşinden giderdim onlarla saklanırdım. Diğer erkekler tarafından adım kötüye çıksada 15 sene sonra onlarda farketti bunun ne kadar elzem birşey olduğunu. Nerede o eski günler?