Her mevsimin bir huzur yanı vardir.Mesela yazın kuraklığında denizin o muhteşem serinliği,sonbaharda toprakla buluşan yağmurun o güzel sesi,ilkbaharda ılık ılık esen ruzgarin verdigi keyifdedir huzur..
Ama kış başkadır.Yüzüne sertce vurur soğuğunu.Soğuktur,serttir ama huzurdur.Önce uzaktan seyredersin kar tanelerinin döne döne topraga düşüşünü. O muhteşem danslari hipnoz eder seni..koşarsın aldırmadan sogukluguna bulursun kendini huzurun tam ortasinda..
Huzur gördüğün beyazlıkda , duyduğun sessizliktedir..Soğuk tarafına aldırmadan bütün bedeninde hissettiğin serinliğe ragmen ayağını bastığın yerden gelen sestedir .. Avuçlarına alıp sarılırcasına sıkışındadır parmaklarinin donmasına aldirmaksizin ..
AŞk gibidir kış,önce uzaktan seyreder sonra kendini tam ortasında buluverirsin .. verdıği acilara rağmen mutlulugunun keyfini surmekden vazgeçemezsin..
Elif şafağın dediği gibi hava soğuğunca degil yüreği soğuğunca baslarmis insanin kışı .. yüreğinizin hep yaz sicagi kalmasi dilegi ile ..