düğüm çözmeyi bıraktım.. ipi olduğu yerden kesiyorum.

bazen insan, adını bile koyamadığı bir sessizliği bekler. Kalabalıkların içinde yürürken, omzuna usulca dokunacak o tanıdık huzuru… Gelişini kimse bilmez, ama sen bilirsin; çünkü kalbin, yolunu çoktan ezberlemiştir. Beklediğim dostum, belki adını fısıldayacak bir rüzgârın içindesin, belki de hiç söyleyemediğim cümlelerin arka bahçesinde. Yine de biliyorum: Bir gün, hiçbir işaret vermeden çıkıp geleceksin. Ve o an, uzun zamandır eksikliğini taşıdığım şeyin aslında bir insan değil, ruhuma denk düşen bir dost olduğunu anlayacağım. Sessizce, tam olması gerektiği gibi.