Gitmek isteyipte gidemediğin anlar da, gidememiş olmak değil de kalmaya zorunlu hissetmek kendini -evet tam olarak bu, zorunlu^^- daha çok öfkelendiriyor insanı. Neden böyle hissettiğini sorguluyorsun önce. Cevabın olmadığını bilerek ve bunun gibi nice cevapsız sorular..
Ruhun uzaklarda, sen burdasın. tarifi yok bunun.
Zaman geçiyor sadece.
ve biz, tükeniyoruz..

"... Sabahın sahibi vardır.
Gün daima bulutta kalmaz.
Herhal ilerdedir
yaşanacak günlerin
en güzelleri..."
Nazım Hikmet

Sonra oturup kabuğunu soyuyorsun yaranın.
Acımıyor mu?
Acıyor...
Gidip suya tutuyorsun.
Sonra sızlamıyor mu?
Sızlıyor...
Benim olan bende kalıyor.
Yen içinde...
Yanmıyor mu?
Yükses sesle hemde!
Öyle işte.

Eda Tosun

Kaçırdığımız sabahlara ciddi bir özür borçluyuz,
beraber uyanmadığımız bütün sabahlar..

çok severim hem de @[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] teşekkür ederim (:

Ruh yaşım, yaşımın katbekat üstünde sanki, yorulduğumu hissediyorum.
Mutsuz değilim, mutlu da. Bıkkınım.
Bir avuç sessizlik ihtiyacım olan. iç sesimin sessizliği en çok.
Duymak istediğim tek şey var, o da nefessiz. öyle bir dünya.

Özlemek yoruyor..
Gidememek..
Dönememek..
Sevmek..
a ah olmayanı sevmek..
hangisi daha çok? hiç düşünmedim. bölmedim daha doğrusu.
yorgunum sadece.

/watch?v=Z8MwCwXQrI4
Neyse, hadi ağlayalım.