hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Eskiden içeriği epey kabarık bir günlüğüm vardı benim de burada. Forum el değiştirdiği vakit forumdan ve yönetimden ayrılırken şahsıma ait günlüğümü de tamamiyle kaldırmıştım.

Ancak sanırım, ara sıra birşeyler yazıp çizmenin, karalamanın bir zararı yok kimseye. Ozaman ne diyoruz ?

Natural born mental killer and writer! : )

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

“Ve nefesimi tuttum. En derine, en dibe inebilmek için. Bıraktım kendimi hayat okyanusuna. Beni dibe çeken zihnimin ağırlığıydı ve dibe daha çok vardı. Ama gidiyordum. Yavaş yavaş. Dünya yuvarlak. Hayat da öyle. En derini aynı zamanda da en yükseğidir hayatın. Nereden baktığına bağlı. Nerede doğduğuna. Doğduğun yerden ne kadar uzaklaştığına bağlı. Elindeki şişede ne kadar hayat kaldığına bağlı…”

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

"ve inansaydım sevginin var olduğuna, ikna olsaydım insanların birbirini karşılıksız sevebileceklerine, ben de denerdim insan olmayı. fakat biliyorum ki nefret sevgiyi yutmuş. sevgi diye bir şey yok." ben de herkesten eşit nefret ediyorum.

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Güneşin dünyaya uzaklığı yüz kırk dört milyon kilometre ve ışığının gezegene ulaşması sekiz dakika sürüyor. Dolayısıyla bir gün, güneş sönerse, bunu ancak sekiz dakika sonra anlayabileceğimi kabul ettim. Sekiz dakika boyunca, güneş sönmemiş gibi yaşayacak olan insanları düşündüm. Her anın, o son sekiz dakikaya dahil olabileceği olasılığını... tuhaftı insanlar, ya onlar fazla insandı, ya da ben eksik. Daha anlayamamışlardı sonunda ölüm olan bir hayatta mutlu son olamazdı. Kimse için.

Ama yine de insanlar, kendilerini kandırmak için hayatlarını dönemlere bölüyorlar ve ancak o dönemlere mutlu sonlar uydurabiliyorlardı.

Oysa hayat, her bölümünde ayrı bir hikâyenin döndüğü neşeli bir dizi değil, sonunda herkesin öldüğü ve katilin bulunamadığı sıkıcı bir filmdi... ben ise fazlasıyla sıkıldım...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

her gece kahve, her gece sigara ardından son satırlar...
şöyle düşün kırık bir fincandan kahve içmek gibi bir şey...
mayhoş bir tat var...
ama içemesem de eksilmekte...
kahve de...
ben de...

(söz ve duymadığınız müzik bana ait)

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Koskoca bir sıfırım, koskoca...çünkü sıfırdan hayatlarını yaratmış insanların hikayelerinden ziyade hayatlarından koskocaman bir sıfır yaratmış olanların ki daha gösterişlidir.. tıpkı benim ki gibi, kocaman bir sıfırım, kötüyüm ben kötüyüm.. içi en nefretle dolu olanından, en derininden, en kızgınından ama birilerine karşı değil, hayata karşı.. biliyorum hiç bir işe yaramıyorum biliyorum, ''cehennemin'' üzerinde kurulduğu arsanın hissedarı olacak kadar kötüyüm. ''şeytan'' bu yüzden göz yumuyor yaptıklarıma ve beni hayatta tutmaya çalışıyor, bütün oynadığım ölüm oyunlarına rağmen. ölüp de onun yerine göz koymamam için...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

ben helal ile haramı karıştırmam... dost ile içilen rakı helal, puşt ile içilen su haramdır...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Deniz kıyısında bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır.

Güneş onu yakıp kavurur.
O da Tanrıya yakarır keşke güneş olsaydım diye.
"Ol" der Tanrı.
Güneş oluverir.

Fakat bulutlar gelir örter güneşi, hükmü kalmaz.
Bulut olmak ister.
"Ol" der Tanrı.
Bulut olur.

Rüzgar alır götürür bulutu, rüzgarın oyuncağı olur.
Rüzgar olmak ister bu kez.
Ona da "Ol" der Tanrı.

Rüzgar her yere egemen olur, fırtına olur, kasırga olur.
Herşey karşısında eğilir.
Tam keyfi yerindeyken koca bir kayaya rastlar.
Ordan eser
burdan eser,
kaya bana mısın demez!

Bildiniz, Tanrı kaya olmasına da izin verir.
Dimdik ve güçlü durmaktadır artık dünyaya karşı....

Sırtında bir acı ile uyanır....

Bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır...

"Amor Fati - Nietzsche "

Kaderini / Yazgını sev...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Hiçbir yeri, bir gün geri dönmek için terk etmedim... Benim gibi gelecekten bir şey beklemeyenler, mutluluklarını geçmişte yaratırlar...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Yatağımın solunda üçgen biçimde sarkan ve tek köşesi yere kadar uzanmış battaniyemi yelkene benzettim, yatağımı da tekneye.. Ben ise gecenin içinde giden bir yelkenli. Yalnız ve kendini okyanusun ellerine bırakmış, merak ediyorum acaba içinde yattığım tekne ile rüyalara batarmıydım ? hem Kim seçiyor acaba, hangi rüyanın gerçek olacağını? O rüyayı gören mi, yoksa o rüyayı gördüren mi?"