hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Eskiden içeriği epey kabarık bir günlüğüm vardı benim de burada. Forum el değiştirdiği vakit forumdan ve yönetimden ayrılırken şahsıma ait günlüğümü de tamamiyle kaldırmıştım.

Ancak sanırım, ara sıra birşeyler yazıp çizmenin, karalamanın bir zararı yok kimseye. Ozaman ne diyoruz ?

Natural born mental killer and writer! : )

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

“Ve nefesimi tuttum. En derine, en dibe inebilmek için. Bıraktım kendimi hayat okyanusuna. Beni dibe çeken zihnimin ağırlığıydı ve dibe daha çok vardı. Ama gidiyordum. Yavaş yavaş. Dünya yuvarlak. Hayat da öyle. En derini aynı zamanda da en yükseğidir hayatın. Nereden baktığına bağlı. Nerede doğduğuna. Doğduğun yerden ne kadar uzaklaştığına bağlı. Elindeki şişede ne kadar hayat kaldığına bağlı…”

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

"ve inansaydım sevginin var olduğuna, ikna olsaydım insanların birbirini karşılıksız sevebileceklerine, ben de denerdim insan olmayı. fakat biliyorum ki nefret sevgiyi yutmuş. sevgi diye bir şey yok." ben de herkesten eşit nefret ediyorum.

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Güneşin dünyaya uzaklığı yüz kırk dört milyon kilometre ve ışığının gezegene ulaşması sekiz dakika sürüyor. Dolayısıyla bir gün, güneş sönerse, bunu ancak sekiz dakika sonra anlayabileceğimi kabul ettim. Sekiz dakika boyunca, güneş sönmemiş gibi yaşayacak olan insanları düşündüm. Her anın, o son sekiz dakikaya dahil olabileceği olasılığını... tuhaftı insanlar, ya onlar fazla insandı, ya da ben eksik. Daha anlayamamışlardı sonunda ölüm olan bir hayatta mutlu son olamazdı. Kimse için.

Ama yine de insanlar, kendilerini kandırmak için hayatlarını dönemlere bölüyorlar ve ancak o dönemlere mutlu sonlar uydurabiliyorlardı.

Oysa hayat, her bölümünde ayrı bir hikâyenin döndüğü neşeli bir dizi değil, sonunda herkesin öldüğü ve katilin bulunamadığı sıkıcı bir filmdi... ben ise fazlasıyla sıkıldım...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

her gece kahve, her gece sigara ardından son satırlar...
şöyle düşün kırık bir fincandan kahve içmek gibi bir şey...
mayhoş bir tat var...
ama içemesem de eksilmekte...
kahve de...
ben de...

(söz ve duymadığınız müzik bana ait)

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Koskoca bir sıfırım, koskoca...çünkü sıfırdan hayatlarını yaratmış insanların hikayelerinden ziyade hayatlarından koskocaman bir sıfır yaratmış olanların ki daha gösterişlidir.. tıpkı benim ki gibi, kocaman bir sıfırım, kötüyüm ben kötüyüm.. içi en nefretle dolu olanından, en derininden, en kızgınından ama birilerine karşı değil, hayata karşı.. biliyorum hiç bir işe yaramıyorum biliyorum, ''cehennemin'' üzerinde kurulduğu arsanın hissedarı olacak kadar kötüyüm. ''şeytan'' bu yüzden göz yumuyor yaptıklarıma ve beni hayatta tutmaya çalışıyor, bütün oynadığım ölüm oyunlarına rağmen. ölüp de onun yerine göz koymamam için...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

ben helal ile haramı karıştırmam... dost ile içilen rakı helal, puşt ile içilen su haramdır...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Deniz kıyısında bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır.

Güneş onu yakıp kavurur.
O da Tanrıya yakarır keşke güneş olsaydım diye.
"Ol" der Tanrı.
Güneş oluverir.

Fakat bulutlar gelir örter güneşi, hükmü kalmaz.
Bulut olmak ister.
"Ol" der Tanrı.
Bulut olur.

Rüzgar alır götürür bulutu, rüzgarın oyuncağı olur.
Rüzgar olmak ister bu kez.
Ona da "Ol" der Tanrı.

Rüzgar her yere egemen olur, fırtına olur, kasırga olur.
Herşey karşısında eğilir.
Tam keyfi yerindeyken koca bir kayaya rastlar.
Ordan eser
burdan eser,
kaya bana mısın demez!

Bildiniz, Tanrı kaya olmasına da izin verir.
Dimdik ve güçlü durmaktadır artık dünyaya karşı....

Sırtında bir acı ile uyanır....

Bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır...

"Amor Fati - Nietzsche "

Kaderini / Yazgını sev...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Hiçbir yeri, bir gün geri dönmek için terk etmedim... Benim gibi gelecekten bir şey beklemeyenler, mutluluklarını geçmişte yaratırlar...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Yatağımın solunda üçgen biçimde sarkan ve tek köşesi yere kadar uzanmış battaniyemi yelkene benzettim, yatağımı da tekneye.. Ben ise gecenin içinde giden bir yelkenli. Yalnız ve kendini okyanusun ellerine bırakmış, merak ediyorum acaba içinde yattığım tekne ile rüyalara batarmıydım ? hem Kim seçiyor acaba, hangi rüyanın gerçek olacağını? O rüyayı gören mi, yoksa o rüyayı gördüren mi?"

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Kendimi beyaz kadranlı, romen rakamlı bir duvar saatindeki saniye çubuğu gibi hissediyorum. sadece dönüyorum. zamanın kendisiyim. geçip gidiyorum bu dünyadan, bir yolcuyum pek beğendiğim de söylenemez zaten. bence her insanın dünyaya değilde bir boşluğa doğma hakkı olmalıydı oysa benim gibi idam mahkumu olan birinin intihar hakkı bile yoktu.. zaten her doğum, en az iki ölüm ediyor, biri yaşamak, diğeri yaşatmak isteğine bağlı iki ölüm. ama şu bir gerçek ki, ölürken yanımda kim varsa, ona âşık olarak terk edeceğim bu dünyayı...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

-peki her şeyin bambaşka olmasını ister miydin? bir kadınının, bir işinin, çocuklarının, evinin olmasını ister miydin?
-ben isterdim de onlar beni ister miydi?
-senin gibi bir babam olsaydı, onu öldürürdüm.
-tamam işte, benimde bu yüzden bir çocuğum yok.

Hala okumayan kalmis midir bu kitabi acaba? Hakan Gunday baskadir, baska. :)

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

@[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]; "Az" isimli kitabından sonra, henüz yeni çıkan "Daha" isimli kitabı da kitapçılarda yerini almış. Alıp okumaya fırsat bulamadım malesef. Ama belli ki artık herşey biraz "Daha Az" : )

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Yine uykularımı gecelere bahşiş verdiğim bir sabahın tedirginliği vardı üzerimde o yüzden bu gün saat tamı tamına, 15:30'da uyandım. Tüm gecemi mutlak bir boşluğun içinde geçirdim. Yıldızların yerlere kadar sarkıp ufku aydınlattığı bir sahilde. Gündüzün sıcağıyla ütülenmiş bedenler değil, gecenin ayazıyla dondurulmuş bedenlerdik artık, sessizdi... Sadece sahil ve kadehler konuştu, hem kendilerinin hem bizim adımıza.

Uyumaya çalıştık, başaranlar oldu. Bazı arkadaşlarımda benim gibi sabaha kadar karanlığın içinde, çakmak çakmak göz kırptı. Şimdi herşey rütun, yarın pazartesi yine sabah hiçbirşey olmamış gibi kalkıp işlerimize gideceğiz. Aynı kaset başa sarıp duracak. Bir ön yüzü, bir arka yüzü. İşte ben tam o ikisinin arasındayım...

Hadi biraz çıkıp gezelim.)

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Yıllar önce okuduğum işe yaramaz bir kitaptaki tek işe yarar cümle şuydu: İnsanın kullandığı ilk alet, başka bir insandır bu yüzden oldum olası sevemedim insanları. bugünlerde kendimi biraz olsun daha iyi hissedebilmek için yolda yürürken insanların gölgelerini eziyordum. Ters gidebilecek her şey, önce mutlaka ters gitmeyecekmiş gibi yapıp sonra yedi kat ters gidiyordu. Bende hiç düz yürümeyi beceremedim hayat yolunda.

Diyor ya Aşık Veysel ,'iki kapılı bir han'diye ? Ondan cereyan yapıyor bu hayat! Onun için üşüyorum hep. Gideyim de kapatayım birini!

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

@[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]; artık herşey biraz daha az dedirten kitap.

"Hakan Günday - Daha" Facebook Fan sayfasına göndermek için çekmiştim fotoğrafı, okumanı tavsiye ediyorum.

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Kinyas ve Kayra, Zargana, P*ç , Malafa, Azil... Bunların hepsi beğenerek okuduğum kitaplar her ne kadar hiçbiri bir Kinyas ve Kayra kadar olamasa da. Yalnız "Daha"yı ilk defa senden duydum. En kısa zamanda okuyacağım.

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

bir zamanlar...
ben aşıktım, o kumraldı...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Uçurtmanın kuyruğuna simit parçaları bağlayıp gökyüzündeki kuşları beslemeye çalıştığım günleri hatırlıyorum da, nereden nereye...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

gerçek hayat benimkinin yanında bir hiç diyordu aynaya baktığında, ayna da yanıt veriyordu: seninki de gerçek hayatın yanında bir hiç...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Kurtulmaya gelmedik bu dünyaya. Daha da saplanmak için buradayız. Dibine kadar. Onun için çürüyor bedenlerimiz ölünce.

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Öldürmek Tanrı'ya hoş geliyor olmalı çünkü her zaman bunu yapıyor...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Tanrı adına işlenen cinayetlerin sayısı, şeytan adına işlenenlerden çok daha fazladır.

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

İnsan kendi hayatının içinde kaybolmuşken nadiren dikkat eder sabah kahvaltısında kaç dilim ekmek yediğine...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Doğalı çok olmadığı için ölümü aklına bile getirmeyen bir çocuğa benziyordu insanlık, insanlık neydi ve insanlar kim di ?

Sanırım insanlık bir deneydi, evren de öyle. Tanrı'nın bir deneyi...

Ancak her şey yolunda gitmedi. Evren patladı ve parçaları her yere yayıldı. Buna Big Bang adı verildi. Bizim yapmamız gereken, her şeyi birleştirmek. Her şeyi ve kendimizi bir araya getirmek.

O zaman Tanrı yeniden tek parça olacak. Şimdiki zayıflığımız bundan kaynaklanıyor. İyiliğin ne olduğunu biliyoruz ama iyi olamıyoruz. Çünkü içimizde Tanrı'nın sadece küçük bir parçasını taşıyoruz.

İyilik ve kötülük çelişkisi buradan geliyor. Gücümüzün asla yetemeyeceği hayallerimiz var: erdem, yüksek değerler, sonsuz kardeşlik, insanlık barışı gibi. Ama birleşmediğimiz sürece ne yazık ki hiçbiri gerçekleşmeyecek. Hayat kısa, hiçbir şey sonsuz değil. özellikle de zaman...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Bir kadına sus demeyeceksin, biraz akıllı olacaksın. ''Dudakların kapalıyken çok tatlı oluyorsun'' diyeceksin... :)

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Her mutsuzluğun ötesinde yine yaşam bekler. Ama insana özgü bir yeteneksizliktir yaşayamamak. Yoksa hangi balık boğmuş kendini, hangi serçe atlamış damdan ?

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


:)

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

hiç sevmemişti beni, tanrı olsam ateist olacaktı...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Yer çekiminden daha güçlü değildi iradesi..
Önce küçük, sonra daha büyük bir damla göz bebeğinin altından aktı gitti...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Türkiye caza benzer. Bir sonraki notanın ne olduğunu tahmin edemezsiniz. Ve bu yüzden dinlemeye devam edersiniz.

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Artık zamanı geldi, artık acı zamanı, şiddetin şiiri duyulmalı, kargaşa başlamalı, insanlar ağlamalı. Dünya, üstündekileri kusturacak kadar hızlı dönmeli.

Perde aralanıp içeriye kanın soğuk kokusu yayılmalı. İtiraflar, takipler, tahminler, tehditler, intikam yeminleri magafonlardan evlere sızmalı. Görünmez adamların barbecue partilerinde üçüncü dünya ülkelerine biçtikleri kefen yırtılmalı.

Arkasında hiçbir teşkilatlı güç bulunmayan parmak, tetiği çekip tek başına bir insanın sahip olabileceği bütün deliliği göstermeli. Uyuyan halkların yataktan düşme zamanı geldi. Gözkapaklarının jiletle kesilmesinin zamanı.

Ebedi uykusuzluk zamanı...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Hayat, cinsel ilişkiyle bulaşan ölümcül bir hastalıktır... hepimiz hastayız, hepimiz her gün ölüyoruz.

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Doğu'da kızlar kadın doğar. Ecellerinden önce ölürler. İlk yemeği anasının memesinden gelen ve yediği çanağa tükürmekte sakınca görmeyen erkek, o kadar çok kadın gömer ki toprak bile artık dişidir. Bu yüzden toprak ana diye bilinir. Perilerin şanı buradan gelir. Diri diri gömüle gömüle toprağı bile kadın yapmışlardır. Bu yüzden verimsiz ve çoraktır. Buna da, kadının intikamı denir...

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

Kulağını seslere kapatmayı bilmeyen, şehirde sanki ıssız bir adadaymışçasına yaşamayı bileyen biri nasıl yalnız kalabilirdi ki ?

Gerek var mıydı, yalnızlık için bu kadar yol yapamaya ? Evinin tuvaletine kilitlese kendini, orada dinyebilirdi içindeki sesleri. Sifonu da çekerdi her beş dakikada bir, okyanusu duymak için...

yalnızlığın içinde kaybolmaktan korkan insanın en büyük acısı olan deliliğin başladığı noktadır oysa, insanın tek gerçek özgürlüğü yalnızlığıdır.

Sorarlarsa, "ne iş yaptın bu dünyada?" diye, rahatça verebilirim yanıtını: ” Yalnız kaldım. kalabildim! altı milyarın arasına doğdum. ve hiçbirine çarpmadan geçtim aralarından.”

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

“Ama bugünü, dünü unutmak için yaşamak hiçbir halta yaramadı. Aksine... Unutulması gerekip de unutulmayanlar, katlana katlana çoğaldı. Meğer önce yarını unutmak gerekiyormuş... Her doğanın yeni bir güneş olduğuna inanacak kadar unutmak... Her güneşi ilk ve son kez gördüğüne emin olacak kadar unutmak. ‘Bugünkü biraz daha geniş sanki!’ ya da ‘Dünkü güneş daha ovaldi, değil mi?’ diyecek kadar unutmak... Her günü ilk kez yaşıyormuş gibi hissedecek kadar unutmak gerekiyormuş... Ve de bağırmak: ‘Hangi dinde deja vu yok, ben ona inanacağım!’ Ve de susmak: Nerede diriliş yok, ben orada olacağım.”

Cevap: hepsi yaralar, sonuncusu öldürür.
 

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Şu günlerde bir filistin furyesidir gidiyor, şunu soruyorum ; Filistinliler başka bir dine mensup olsaydılar müslümanların umrunda olurmuydu ?

Amerika ile İsrail savaş yapsaydı kaç müslüman tepki verirdi merak ediyorum :)