Çevrimdışı

Ben ufacık bir saksıdaki topraktım, içinde sadece menekşe yetişen. Şehrin normal sayılabilecek bir mahallesinde, şirin üç katlı bir apartmanının son katındaki balkonunda duran bir saksıdaydım. Öyle güzel güneşli günlerde büyüyüp çiçek açtım derken kararlı rüzgarlara maruz kalıp düştüm önce. Toparladılar hemen alelacele, saksıyı değiştirmeye çalıştılar. Ve nitekim değiştirdiler ama yine de pek alışamadım. Eğreti duran yolunda gitmeyen bir şeyler var sanki derken bu kez eve gelen yaramaz misafir çocukları tarafından itildim. Aklıma hemen benimle sohbet etmeyi seven kadının söyledikleri geldi.
"Kendi en yükseğinden itilince herkes incinir."
Toprakta olsanız bu böyledir, değil mi?
Bu kez unufak oldum derken dünyanın kalbine papatyalar diken, her yeri iğdelerle süsleyen bir kadın toparladı yine beni şefkatle. Elleriyle yerleştirdi beni bahçesine. O bana yurt oldu ben ona kocaman bir avlu.

__________________