| |
|
| |
20 Haziran 2018, 00:24
| #1 | |
| Çevrimdışı  IF Ticaret Sayısı: (0) | Cevap: Velhasıl... "Kitaplar, bir zaman bana, insanları sevmek lazım geldiğini, insanları sevince tabiatı, tabiatı sevince dünyanın sevileceğini, oradan yaşama sevinci duyulacağını öğretmiştiler. Hayır, şimdi insanları kitapların öğrettiği şekilde sevmiyorum. Kitaplar dediğime bakıp da büyük ilmi kitaplar, yahut da dört meşhur kitaptan birisini okuyup iman ettiğim sanılmasın. Şiirler, romanlar, hikâyeler, masallar bana bu ilmi tahsil ettirmemişlerdi. Beyinin vapurdan iner inmez çantasını kapan uşaktan iğrenmeyi, sabahleyin altı buçukta tabiatla kavga için sokağa fırlayan adamın çalışmadığını kendi kendime öğrendim." Sait Faik Abasıyanık / Karanfiller ve Domates Suyu | |
| |  |
|
20 Haziran 2018, 19:39
| #2 |
| Çevrimdışı IF Ticaret Sayısı: (0) | Cevap: Velhasıl... "Başka birisinin sana çiçek getirmesini beklemeden kendi bahçeni yarat ve kendi ruhunu kendin süsle. Ve göreceksin ki dayanıklısın... Ve kuvvetlisin, Ve değerlisin." Veronica A. SHOFFSTALL |
| | |
|
25 Haziran 2018, 01:46
| #5 |
| Çevrimdışı IF Ticaret Sayısı: (0) | Cevap: Velhasıl... Bazı şeylerin telafisi olmaz ... Mesela sonradan bilinen kıymetin, kaçırılan heveslerin, kırılan kalbin ve kaybettikten sonra farkına varılan değerin.. Telafisi mümkün olmayan yaralar gibi... |
| | |
|
25 Haziran 2018, 01:56
| #6 |
| Çevrimdışı IF Ticaret Sayısı: (0) | Cevap: Velhasıl... Doğup büyüdüğü yere ait değil insan… Acı çektiği ya da çok mutlu olduğu yere de ait değil. İnsan, olmak isteyip de olamadığı yere ait… Şey gibi bir his işte bu; çok, çok susamak gibi… Ali Lidar |
| | |
|
28 Haziran 2018, 10:55
| #8 |
| Çevrimdışı IF Ticaret Sayısı: (0) | Cevap: Velhasıl... Marie, 1930 yılında alkolik bir annenin evlilik dışı çocuğu olarak dünyaya gelir. Annesi ona bakamayınca 5 yaşında olan Marie'yi yurda verir. Ardından bir çift onu evlatlık edinir. Marie'nin kaderi ne yazık ki yine yüzüne gülmez, çünkü onu evlatlık edinen çift sadist çıkar. Bu İtalyan asıllı çift küçük kızı evin mahzenine kapayıp sistematik biçimde işkence eder. Dışarıdan bakıldığında normal ve çok saygın göründükleri için, bunu yıllarca rahatlıkla gizleyebilirler ve Marie adeta cehennemden geçer. Marie Rose 17 yaşında depresyondan felç geçirir. Halüsinasyonlar da gördüğü için doktorlar ona şizofren teşhisi koyar ve onu akıl hastanesine yerleştirirler. Marie hayatının 17 yılını orada geçirir ve çok zor yıllar yaşar. Umutsuzluk ve çaresizlik içinde kıvranır durur. Yemek yemez, yerinden kımıldamaz ve sıkça intihar etmeyi düşünür. Otuz dört yaşına geldiğinde doktorlar Marie'nin durumunu yeniden değerlendirir. Onun şizofren olmadığına, ağır depresyon geçirdiğine ve panik atak yaşadığına karar verirler. Arkadaşlarının ve kendisini seven bir kaç sağlık görevlisinin yardımıyla Marie hastaneden çıkar. O artık hür ve yaşamını nasıl sürdüreceğine dair kendisi karar verme aşamasındadır. Terk edilmiş, işkence ve tacize uğramış, otuz dört yılı ziyan olmuş bir kişi olarak hiçte kolay olmayacaktı, ama o yılmadı ve kızgın, öfkeli, umutsuz olmak yerine sıfırdan başlamayı tercih etti. Yetkililer "Aklı dengesi yerinde değil, okuması imkansız" dedikleri halde Marie, Salem State Üniversitesine Psikiyatri bölümüne girer ve mezun olur. Bu ara kanser hastalığına yakalanır ve mücadelesini kazanır. Kendisi gibi akıl hastanesinden çıkmış ve iyileşmiş Joe ile evlenir. Kocası maalesef altı sene sonra ölür ve Marie kendini işine verir. Uzun yıllar doktor olarak çalıştıktan sonra Harvard Üniversitesi'nde mastır yapar. Psikiyatrik hastalarla çalışır, konferanslar verir. Biyografisi yazılır ve hayatı film olur (Nobody's Child). Bir çok ödüle layık görülür. Elli sekiz yaşındayken, 'vay be' dedirtecek bir şey yapar: On yedi yılını geçirdiği Masachusetts Danver Devlet Hastanesine yönetici olarak atanır. Verdiği bir basın toplantısında şunları söyler: “Eğer affetmeyi öğrenmeseydim, bir damla bile gelişemezdim. Yaşamım ziyan edilmiş bir yaşam olurdu. Ve bugün bu hastaneye yönetici olarak dönemezdim." Marie Rose Balter'in yeni görevini haber yapan bir Ajans, onun zafer açıklamasını da şöyle yapar: "En uzun yolculuk, beynimizden yüreğimize yaptığımız yolculuk. Affetmek bu yolculuğun en kestirme yolu. Affetmeyi gerektiren her yara, içinde önemli bir dersi barındırır. Dersi görebilmek için yarayı yeniden deşerek yüzleşmek zorunda kalsak bile..." Marie bu hayatta hiçbir şeyin imkansız olmadığını gösteren en güzel örneklerden.. Marie Rose Balter |
| | |
|
28 Haziran 2018, 11:09
| #9 |
| Çevrimdışı IF Ticaret Sayısı: (0) | Cevap: Velhasıl... Başımı alıp gidesim yok Yerimde durasım yok Nedendir bilinmez Ağlayasım yok Gülesim yok Bir gariplik var çözemedim Ölesim yok Yaşayasım yok İş yapmadan yoruldum Çalışasım yok Avare gezesim yok Bir heves var içimde Hiçbir şey yapasım yok Günler çuvalda bekliyor Gece olsa yatasım yok Uyanık durasım yok Şarkılar var dilimde Söyleyesim yok Dinleyesim yok Hasret kaldım nicedir Ne hikmetse özleyesim yok Kadermidir, kedermidir Yalnız kalasım yok Alem içine çıkasım yok Aşka düştüm ölüyorum Deli divane sevesim yok Yazasım yok Hissedesim yok… Atilla Arifhan |
| | |
 |
| Konuyu Toplam 5 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 5 Misafir) | |
| |
Hybrid-Şeklinde
