Çevrimdışı

Çığlıklarım birikti boğazımda
Koşar adımlarla sakağa çıkıp
Yalnızlığımla,sessizlikte yürümek istiyorum
Kimseyle konuşmadan saatlerce...
Gecenin karanlığındaki gölge
Dolaşmasın parmakların saçlarımda,
Değmesin elin tenime,
Nefesini hissetmek istemiyorum artık
Beklediğim,istediğim sen değilsin..
Kalbim acıyor!
Ruhum dolaştığım sokaklara sığmıyor
Nefesim yetmiyor,soluklarım çaresiz
Gözyaşlarımdan habersiz yürüyorum
Uçsuz bucaksız,karanlık sokaklarda..
Kimse anlamıyor beni
Kimse görmüyor yüreğimi
Yalnızım,sevgisizim,mutsuzum
Gülüşlerimin arkasında saklı hüznüm
Elimi uzatıyorum boşluğa
Biliyorum tutacak,
Beni sımsıkı saracak kimsem yok
Ben çaresiz,beklentisiz
Karanlığımla büyüyorum (ölüyorum)

 

Çevrimdışı

bazen göz yaslari kadar kurudur hayatin verdigi bu sacma yasam....bazense soguktur insanin duydugu hayata olan Anlam

 

Çevrimdışı

...Elbette unutmuyorsun. Sadece, hakkında konuşulmaya değmeyeceğini bildiğinden susuyorsun

 

Çevrimdışı

Kahverengi dallardan pembe çiçekler açtığına göre, ümitsizliğe gerek yok

 

Çevrimdışı

Ve merak etmezsin hiç aynadaki yüzünü, çünkü bilirsin artık;
İnsan yarasına benzer

 

Çevrimdışı

Sokak olmasa ne yapardık.
Dert tasa gam keder sevınc hıc farketmıyor herseyı barındırıyor kendınde..
ve kabullenıyor gıkını cıkarmadan

 

Çevrimdışı

Kadın, sevdi mi bir başka sever adamı… Her önüne geleni kolay kolay yüreğine yakıştırmaz öyle... Gözlerinin içine bakar erkeğin... Sadece sevdalı iki göz aramaz ama... Sadakat arar, güven arar, daha da önemlisi şefkat arar...

Çünkü bir kadının kalbine açılan kapının anahtarıdır erkeğin bakışları. Bulamazsa, yolun başındayken dürüstçe olmayacağını söyler, çeker gider... Bulursa da ince ince dik/işler yüreğine. Sonra tenini, yüreğine aldığı adamın tenine dokur.
Hece hece, nefes nefes işler erkeğini tenine... Kokusu dünyasına sinsin ister.. Dünyası, dünyasına karışsın ister...

Peki ya, erkekler öyle mi?
Bir heveste yazılırlar kadına… Envai çeşit yalanlar, sanırsın ki dünyayı baştan yaratırlar...
Ve erkekler, bir heveste yazıldıklarını bir nefeste unuturlar?

 

Çevrimdışı

Zor olan, insanın kendisinden vazgeçmesi değil, kendine vazgeçiremedikleridir.

Kendine söz geçiremiyorsan, zor olan değil, hayata karşı zorlanan olursun

 

Çevrimdışı

iyi geceler canım derdin, iyi gecelerden çok canın olma düşüncesi yer bitirirdi beni

 

Çevrimdışı

Susmak martıların çığlıkları gibi derin ve karmaşık. İnsanları ağlamaktan çok gülmeye alıştırmalı. Yoksa, herkesin ağladığı bir dünyada ne kadar mutlu olunabilir ki ?