Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Merhabalar,
Bu anlatacaklarımı çok az insanla paylaştım. Anlatırken hala etkileniyorum. Çok fazla detaya girmemeye çalışacağım. Şimdiden bir kusurum olursa özür dilerim. Çünkü uzun zamandır Türkçe konuşmuyorum. İsmim Kübra. Aslen Aksaraylıyım. 15 yaşıma kadar orda yaşadım. 15 yaşıma gelince de Almanya’ya gelin geldim. Şu an 36 yaşındayım. Evliyim ve bir çocuğum var. Benim hikâyem ben 9 yaşındayken başladı. O zamanlar babaannenim kayınvalidesi büyü işleri ile uğraşırdı. Annem bana her zaman o kadının yanına gitme derdi. Ama küçüktüm ve yaşlı insanları severdim. Bu yüzden giderdim yanına.

Onun yanına gittiğim zaman benimle ilgilenmesi çok hoşuma giderdi. Beni de çok severdi. Benim düşünceme göre o kadının yanına gitmemle başladı her şey. Benim babam uzun yol şoförüydü ve esrarengiz bir şekilde ortadan kayboldu. Haber alamadık uzun bir süre, izine ulaşamadık. Yani yaşadığını öldüğünü bile bilmiyorduk. Çok zor bir dönemdeydik. İlçede bir kiralık evde oturuyorduk. Baba tarafıyla aramız çok iyi değildi. Ve annem o yüzden baba tarafına gitmemizi pek istemezdi.

Bizim evimizde bir tane tandırlık dediğimiz ekmek yaptığımız yer vardı.
Ayrıca kışın, erzaklarımızı da oraya koyardık. Yani oranın iç kısmında da bir samanlık vardı. Penceresi yoktu, karanlık bir odaydı, içi de saman doluydu. Orası hep kilitli olurdu ve annem bize derdi ki; “sakın buraya girmeyin, tandırlığa girin ama samanlığa sakın girmeyin. Burada kötü şeyler var, görürseniz çok korkarsınız!” Biz de annemin sözünü çok dinlerdik. 5 kardeştik. Birbirimize çok bağlıydık, annemin sözünden çıkmazdık. Yaz zamanıydı o zamanlar. Annem birilerinin işine gider yardım ederdi, bazen de birileri gelir annemin işlerine yardım ederdi. Ben de kardeşlerimle hep evde olurdum. 9 yaşında olmama rağmen kardeşlerime hep ben bakardım. Bir gün, tandırlığın tam önünde oturuyordum, içimden hep babamı düşünüyordum. Babama çok düşkündüm onu çok severdim.

Onun bizi bırakıp gitmesi benim çok zoruma giderdi. Yani bir çocuk olarak babama çok kırgındım. Ben bunları düşünürken arkamda bir ses duydum. Çok naif çok güzel bir ses. Bana dedi ki; “babanın gitmesine çok üzüldün değil mi?” Ben ağlamaya başladım, “evet çok üzüldüm” dedim. Babam bizi çok severdi, hele de beni beni çok severdi. Bana kara kızım derdi. Neden böyle bir şey yaptı? O ses; “anlıyorum seni. Bunu da kimseyle paylaşamıyorsun, annen de çok üzülüyor sabaha kadar uyuyamıyor” dedi. “Evet” dedim ben de.


Benimle biraz konuştuktan sonra yanıma geldi; “ben seni anlıyorum ama üzülme, baban gelir” dedi.

Sonra döndüm sol tarafıma doğru baktım. Böyle güzel yüzlü, mavi gözlü siyah saçlı 22- 23 yaşlarında beyaz tenli genç bir oğlan. Sonra bana bakıp gülümsedi. Ben tabi çocuğum ne olduğunu bilmiyorum. Hala babamdan bahsediyorum ona neden bunu yaptı neden bizi bıraktı diye. “Üzülme, büyükler bazen böyle yapar” diye beni teselli etti o da. Benimle bayağı konuştu. Sonra dedi ki; “benim gitmem gerekiyor”. “Neden,” dedim “sen kimsin?”, o da; “Ben senin arkadaşınım, eğer beni kimseye söylemezsen yine gelirim senin yanına” dedi.

👇

__________________