[CanDostu]

İçten içe içimi kemiren bir korku var, dağ gibi büyüyen...

O kadar çok korkuyorum ki, hastalığımı bile unuttum.

Bir zamanlar acıdan kıvrandığım için ölmeyi isterdim. Şimdi hastalığımın verdiği acı ve ağrı bu derdimin yanında hafif kalıyor.

Aileme çaktırmamaya çalışıyorum. Ne kadar başarılı oluyorum onuda bilmiyorum. Belki onlarda bana çaktırmamaya çalışıyor!

Siz hiç bir insan için canınızı feda edebilir misiniz? Öyle lafın gelişi değil. Harbi canınızı feda edeceksiniz...

Ben hazırım feda etmeye.

Ama malesef elimden dua etmekten başka bir şey gelmiyor.

Canımdan çok sevdiğim kız arkadaşım 1,5 yıldır çok ciddi bir rahatsızlığın iyileştirilme aşamasında. Kanında çıkan enfeksiyon oranı çok yüksek. Zaman zaman önüne geçiliyor. Tam iyileşiyor diyoruz, tekrar yükseliyor. Her yükselişinde vücudun ayrı bir yerine yayılıyor.

1,5 yıl içinde kaç kere cerahi müdahale yapıldı saymakta zorlanıyorum!

Daha 2 gün önce bir ameliyat daha geçirdi. Enfeksiyondan kaynaklı iltihap kulak zarının zarar görmesine sebep oldu. Ameliyat oldu ama 8 saat önce kulağından kan gelmesinden dolayı tekrar ameliyata aldılar. Yoğun bakımdan çıktı, çok şükür sağlık durumu iyi.

Anne doktor, baba doktor, eş - dost, akraba doktor... Para, mal, mülk fayda etmiyor... Elden hiçbir şey gelmiyor.

Elin kolun bağlı oturup beklemek ne kadar kötü bir şey biliyor musunuz?

Ne kadar acı...

Hele o çaresizlik...

Sadece dudaklardan çıkan dua ve gözlerden akan gözyaşı.

Uğruna ölürüm dediğim insan için hiçbir şey yapamıyorum.

Günübirlik yaptığım şeyler monoton. Kimseye belli etme, sıradanlaş, gülümse, kafanı dağıtmaya çalış...

Fayda yok hiçbir şeyden.

Ruh acı çeker mi?

Evet, çekermiş.

Korkuyorum. Hemde it gibi korkuyorum!

Gecenin bu saatinde uyumak bile bana eziyet...