Usul usul yürümelisin rüzgârı incitmeden. Varlığın huzur vermeli yanından geçtiğin kuşa. Ürkmemeli senden. o insanın bıraktığı ön yargıyı hissetmemeli. Yani insan gibi, olman gerektiği gibi olmalısın. Ayağının kayması öfkeye dönüşmemeli. Barışık kalmalısın her duruma. Önüne çıkan engeller yormamalı. Bu yorgunluğun seni başarıya kamçılamalı. Sana el uzatan henüz kirlenmemiş çocuğa bir tebessümü çok görmemelisin. Yolda gördüğün ve bir daha görme ihtimalin olmayacak insanlara hiçmiş gibi yaklaşma. Senmiş gibi yaklaş, şekli şemalı bakışlarını sınıflandırmasın. Yarının kaygılarını bugüne yüklemeden dünün geri dönüşümsüzlüğünü isyan türküsüne çevirmeden yaşa anı.
Zamana ne kadar çok sevgi sıkıştırırsan o kadar az olacaktır keşke lerin. şu an zamanı harcarken yapmış olduğun duyarsızlık kendine yapmış olduğun en büyük acımasızlıktır. Çok mu fenomence olur yani. Güzergâhındaki her gün ihtiyaçlarını giderdiğin manavına, terzine, kasabına, boyacı çocuğa merhaba demektir. Olması gerekenden kopmamaktır bunları yapmak var oluş sebebini yerine getirmektir. Tabi dünyada en kolay iştir akıl vermek hele birde çıkmazları olanlara. İşte burada hayatı tanımak gerek. Hayatı devamlı mutluluklar sunan bir süreç olarak algılamamalıyız. Hayatta yaşadığımız acıları, ayrılıkları, hüzünleri karamsarlıktan uzak bizi olgunlaştıran duygular olarak düşünmeliyiz. hayat bize bir çok olumsuzluklar sunabilir. Çevremizi değiştirmeye kalkmamız bizi yıpratır. Sadece kendi beynimize hükmedebiliriz. Başımıza gelen her olumsuzluğu kadere yıkarız. Aslında aynaya bakabilirsek dürüstçe kendi kararlarımızın ceremesi olduğunu anlarız. Bizi engelleyen tek şey kendi kafamız da yarattığımız engellerdir. Kendine hükmeden kişi mutluluğunda başarının da iplerini elinde tutar. Aksi ise tembelce bir isyana sürükler. Sorumlusu benim demekten uzak bir anlamsızlığa yol almaktadır. Hep deriz ya neden ben kırılan yaralanan yıpranan işte bu anlamsızlıkların anlamını belki de son nefese geldiğimizde hayatımızdaki tüm parçaları birleştirince anlayacağız. Üzüntülerimizi acılarımızın ayrılıklarımızın bizi yıpratan acılardan başka bir anlamı olmadığını düşünürüz. İşte o an hayatı eleştirirken her zaman ki gibi hayatın bir parçasından yola çıkarak değil de bir bütün olarak alırsak ve bir evin duvarları gibi her parçanın olması gerektiği, tıpkı duvarın bir kısmını çektiğimizde yıkılmaya mahkûm olması gibi hayatımızı da bu parçaların bir araya gelmesiyle bizi sağlamlaştırdığını anlarız. Hayata bakış açısında iki farklı yol vardır. Birincisi severek, önemseyerek, diğeri ise bahaneler, şikâyetler ve hayata sitemlerdir. Başka bir yol yoktur. Siyah ve beyaz gibi... Ortası yoktur. Ama zor olan daha caziptir.’’bak hayat sana inat sana iyimser olmayacağım’’.sen ne kadar acımasızsan bende o kadar acımasız olacağım. İşte bu aslında bende varım deme çabasıdır dünyaya. Bunu unutmamak gerek hayatımızda karşımıza çıkan sorunlarda iki seçeneğimiz olacak ya pozitif olup her şeyi lehimize çevirmek yâda negatif olup hayatı kendimize zehir etmek…
12 Ekim 2011, 09:01
Benzer Konular 
Normal
