Ondan bir haber, onsuz günlerin yaşandığı oradan oraya koşup durduğumuz, oradan buradan konuştuğumuz; bir lunapark artığı, bir gizlenbeç bulunmuşluğu ve sırtımız da hala yakan top acısı zamanlara dönmek olsaydı… Her haberin Sen olduğu, Senli günlerin renklendirdiği, sadece sana koştuğum, sadece Senin bulabildiğin, yine sadece Senin acıtmana izin verdiğim bir yaşamı yaşamak yerine o günlere dönermiydim bilmiyorum. Şiir gibi sevip yazamadığımız ama bir alaturka şarkı gibi yaşadığımız sevgilerimiz, yine bittiğin de şiir gibi asılı kalıyor içimiz de. Acaba insanı şair yapan aşk, aşkı şiir yapan, ellerini alıp giden sevgili mi usulca uzaklaşarak. Limon mayhoşluğun da gaz lambası loşluğun da ıssız bir koyun sükunetine sığınılan ilk aldatmacası mı kendimizi. Güneşin doğacağına inanarak karşıdan geçecek 03:15 ekspresinin sesini duymak için kulağımızı rüzgara yaslayarak hiçbir şey duymamakmıdır bilinmez. Bildiğin vardır haykırıp boşluğa duymamacasına ama ciğerlerini yırtarcasına en detone tonuyla, haykırmak. İşte böyle giden gidiyor ve gidene dur demek olmuyor. Olmamalı da !!!Gitmeli hem de çok uzağa, bilmeli gittiği en uzak yer bile hala kendi için de, bilmeliyiz ki O’da hala içimiz de, aynı yer de ayrı bir yürekte ısınmalı. Zor falan da değil katlanmak zor olan Onsuz yaşamak. Belki de buna alışmayı kabullenmemek. Biliyoruz ya O Dünya da Tek Üşür… Soğuk kampüs zamanların da bütün bildiği olmak arzusu içimizi kemirir, salınarak kaygan bir yıldız hafifliğin de geçer gökyüzümüzden, gözümüzden avuçlarımızdan. İstanbul zevk şehridir, gizemlidir siyahtır rengi, Antalya güneşlidir meşke müsaittir, İzmir huzur verir asi ve özgürdür maviye boyanmıştır, Diyarbakır yanar kendi pisliğinden, Sivas soğuktur çorabı kalın seçmek gerekir en kavisinden kahverengi oluşundan toprak kokuşundan… Ankara da yazlar sıcak kışlar soğuk ve uzun geçer, bitki örtüsü yoktur bitenler kadar. Ankara da geceler uzundur düşünmek sevdalısı saatlerin kahve artığı zamanların toplamıdır, uyuyup uyanmaktır, siyaset kokmaktır. Genelkurmay binasının önünden geçip böbürlenirken Başbakanlık binasına bakıp korkmaktır. Ankara upuzun yolların da yürüyüp aşık olmaktır… Ankara da aşık olmak, kocaman bir adam olmak, kadın kalmaktır. Ankara da olmak kendini aramaktır her bulup sandığımızdan sonra yitirip. Ankara da yine sis var bulutlar yine hüzünlü ve eller cepte, sırtımız bir pardüsü güveliğin de. Ankara da bir koşuşturmaca var kendisine has, ne geçecek sitemli bir söz ne de gözlerinden düşecek bir damla yaş. Ama ebedileşmiş olacak gözlerin de bir donukluk yüreğin de yas… 23.02.2011
25 Ağustos 2012, 22:17
Normal
