Niccolo Paganini’nin bu denli süratli çalabilmesi ile ilgili çeşitli teoriler vardır. Kimisi çürütülmüştür.
Örneğin, ‘kemanı küçüktü’ denilmiştir. Oysa şu anda Cenova’da sergilenen konser kemanı standart bir Guarnerius’3 tur.
‘Eli büyüktü’ denilmiştir. Oysa Paris Konservatuvarında bir zamanlar var olan şimdi sadece resmi kalan el kalıbının normal büyüklükte olduğu görülmektedir.
Paganini’deki asıl gerçek, onun tuhaf bir fiziği, anormal bir kemik ve iskelet yapısı ile bir tür bağ dokusu hastalığının olduğudur. Eklemlerinin aşırı hareketliliği bugünün tıp bilgileri için
‘Ehlers-Danlos Sendromu’na uymakta, gögüs kafesinin dar ve asimetrik oluşu, omuz yapısı ve uzun kollar bir araya geldiğinde ‘Marfan sendromu’nu akla getirmekte, keman üzerinde aşırı bir açı içinde parmaklarını hareket ettirebilmesi ise ‘Marfan Sendromu’ nu doğrulamaktadır .
Kısacası bir başkası için sorun yaratacak eklem yapısı Paganini için virtüozitesinin ana kaynağı olmuştur. Benzer zorlamaları Haydn, Beethoven, Schubert ve Ravel de yaşamışlardır.