Bir zamanlar, insanlar artık ondan ayakkabı almadığı için fakir düşen bir kunduracı varmış. Elinde sadece bir çift ayakkabı yapacak kadar deri kalan kunduracı, o akşam bu deriyi de kesmiş ve ertesi gün işlemek üzere uyumaya gitmiş. Yatağında duasını ettikten sonrada uykuya dalmış.

Ertesi sabah dükkanına gelen kunduracı, işe başlayacağı sırada, tezgahın üzerinde bir çift ayakkabının hazır olduğunu görmüş ve çok şaşırmış. Ayakkabıları eline alarak incelediğinde; tek bir hatalı dikişe bile rastlamamış. Sanki bir ustanın elinden çıkmış gibi duran bu ayakkabıları hemen vitrinine koymuş.

Derken bir müşteri çıkagelmiş ve ayakkabıları çok beğendiğini söyleyerek hemen satın almış. Kunduracı bu parayla iki çift ayakkabı yapacak kadar deri satın almış ve aynı akşam onları da keserek ertesi gün işlemek üzere uyumaya gitmiş. Ancak buna gerek kalmamış; yatağından kalktığında, yine tezgahın üzerinde iki çift ayakkabının hazır olduğunu görmüş. Hemen bu ayakkabılarında müşterisi çıkmış; kunduracı bu kez kazandığı parayla dört çift ayakkabı yapacak kadar deri satın almış.

Ertesi sabah tezgahında yine tamamlanmış dört çift ayakkabı bulmuş ve uzun süre bu böyle sürüp gitmiş; akşamdan hazırladığı deriler, ertesi sabah ayakkabıya dönüşüyormuş. Kısa zamanda işleri düzelmiş ve çok para kazanmış.

Bir akşam, kunduracı yine derileri kesmiş ve uyumadan önce karısına şöyle demiş:

Bu gece uyanık kalalım ve bize kimin yardım ettiğini görelim, olur mu?

Neler olduğunu merak eden karısı da hemen razı olmuş ve odanın bir köşesine saklanıp beklemeye başlamışlar. Tam gece yarısı olduğunda iki tane çıplak ve sevimli cüce ortaya çıkmış ve tezgahın başına geçip çalışmaya başlamış. Küçük parmaklarıyla öyle hızlı çalışıyorlamış ki; kısa sürede köseleyi delmeye, dikmeye, çekiçle inceltmeye başlamışlar. Kunduracı hayretler içinde kalmış ve gözlerini onlardan ayıramamış. Cüceler işleri bitene kadar hiç durmadan çalışmışlar; sonrada ayakkabıları tezgahın üzerine bırakarak ortadan kaybolmuşlar.

Cüceler gittikten sonra, karısı kunduracıya şöyle demiş:

Cüceler bizi zengin etti, biz de onlara teşekkür etmeliyiz. Baksana, çıplak dolaşıyorlar! Üzerlerine giyecek bir şeyleri yok; üşüyorlardır. Ben onlara gömlek, ceket, pantolon dikeyim; yün çorap öreyim. Sen de her birine birer çift ayakkabı yap! Ne dersin?

Kunduracı; Seve, seve demiş ve hemen işe koyulmuşlar. Ertesi akşam, hazırladıkları giysileri ve ayakkabıları tezgahın üstüne koyduktan sonra, yine odanın bir köşesine geçip saklanmışlar. Gece yarısı olduğunda, cüceler yine hoplaya zıplaya ortaya çıkmışlar ve hemen tezgahın başına geçip çalışmak istemişler. Ama orada, kesilmiş deri yerine giysileri ve ayakkabıları bulunca çok şaşırmışlar. Sevinerek hemen o güzel giysileri ve ayakkabıları giymişler. Sonrada birbirlerine bakıp; Çok yakışıklı olduk, artık kunduracılık yapmamıza gerek yok demişler ve dans ederek kapıdan çıkıp gitmişler.

O günden sonra cüceler bir daha kunduracının dükkanına gelmemişler. Ama kunduracının işleri hep yolunda gitmiş, yaptığı ayakkabılar çok beğenilmiş, hemen satılmış ve bir daha hiç yoksulluk çekmemiş.