[eFe]

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Mevzu Tam Bildiğiniz Gibi: Şehir Kalabalık, İnsanlar Yalnız

Bir şehir düşünün; ışıkları hiç sönmeyen, sokakları her an bir yerlere yetişmeye çalışan adımlarla dolu. Araçlar geçiyor, insanlar koşturuyor, kafeler dolup taşıyor. Ama tüm bu hareketin içinde bir sessizlik var: Yalnızlık.

Mevzu tam da bildiğiniz gibi… Ne bir kaynak gerek bunu anlamaya ne de derin bir analiz. Şehir kalabalık, ama insanlar birbirine uzak. Aynı otobüste yan yana oturup saatlerce tek kelime etmeden iniyoruz. Aynı sokakta yürüyüp, birbirimizin gözlerine bakmadan geçiyoruz. Kalabalık içinde görünmez oluyoruz.

Yalnızlık artık bir istisna değil, bir alışkanlık. Paylaşmak, sohbet etmek, dertleşmek... Eskisi kadar kolay değil. Herkes meşgul, herkes yorgun. Dostluklar sanal, duygular yüzeysel. Gülüşler fotoğraf filtresi kadar sahte olabiliyor. İnsan bir kalabalıkta boğulurken bile içten içe "Bir kişi bile anlasaydı yeterdi" diyebiliyor.

Eskiden insanlar birbirini tanırdı; şimdi selam vermek bile garip karşılanıyor. Göz göze gelmek cesaret ister hale geldi. Dışarıdan bakan biri için her şey yolundaymış gibi görünüyor: kalabalıklar, etkinlikler, kahkahalar... Ama iç dünyalarda öyle derin sessizlikler var ki, yankısını bile duymak mümkün değil.

Kalabalığın ortasında hissedilen yalnızlık, sessiz çığlık gibidir. Görülmez ama derinden yakar. Ve en çok da gece bastığında hissedilir: Etraf sessizleşince, kalbin gürültüsü artar.

Bu yüzden bazen insanlar, kalabalıklara değil, bir çift samimi göze ihtiyaç duyar. Bazen bir "Nasılsın?" bile bir ömre bedel olur. Çünkü gerçek temas, kalabalığın içinde değil; kalbin içinde başlar.

Mevzu bildiğiniz gibi. Şehir kalabalık. İnsanlar yalnız. Ve belki de en büyük ihtiyaç, bu yalnızlığı fark edip bir diğerine "Ben buradayım" diyebilmektir.