Çevrimdışı

Hepimiz zaman zaman gerek çevremizdeki kişilerle,gerek çocuklarımızla sonucu hoşumuza gitmeyen tartışmalar yaşarız. Bu sonuçların temelinde bizim ve karşımızdaki kişinin gösterdiği olumsuz davranışlar yatar. Bazen olaydan bir süre sonra yaptıklarımızdan pişmanlık duyar,üzülürüz. Özellikle çocuklarımızı hırpaladığımızı düşünerek vicdan azabı duyar,fakat bir türlü olumsuz tavırlarımızdan vaz geçemeyiz. Peki,neden bu davranışlarımızı değiştirmeye karar versek de kısa sürede pes ediyoruz?

Davranışlarımızın temeli çocukluğumuzda edindiğimiz tecrübelere dayanır. Herkesin davranışları içinde yetiştiği çevredeki insanların davranışlarına göre farklılıklar gösterir. Bir sorun karşısında bağırıp çağıran,çok kolay sinirlenen,kavgacı bir ortamda yetişmişsek;bizim de bu şekilde tepkiler vermemiz son derece normaldir. Ancak eğer biz böyleysek;çocuklarımız hırçın ve kavgacı tavırlar sergilediklerinde onları böyle davrandıkları için yargılamamız haksızlık değil midir?Çocuklarımız bizim karışık duygularımızı anlayamazlar ve bağırarak,kızarak onlara birşeyler öğretmeye çalışmamız;bir duvarla konuşmaktan farksızdır. Onlar;yüksek sesle bağırarak,azarlayarak söylediğimiz sözleri gerçekte duymazlar.

Bazen de çocuklarımızın davranışlarından gurur duyar veya utanırız. Etrafımızdakilerin diyecekleri ”aferin”ler veya yapacakları eleştiriler bizim için son derece önemli olur. Öyle ki;çocuklarımızın davranışlarından dolayı eleştirilmekten ödümüz kopar. Diğer bir deyişle;başkalarının ne dediğine,çocuklarımızın ne hissettiğinden çok daha fazla önem veririz. Oysa önemli olan çocuklarımıza bizim ”aferin” almamız için değil,onların iyi yetişmesi için doğru olanı öğretmektir. O an için çevreden onay alan davranışlar;bazı durumlarda çocuğa doğru olanı öğretmiyor olabilir. ”Çok uslu,bütün gün ya televizyona bakıyor,ya da kendi kendine oynuyor,hiç zahmeti yok” diye övülen bir çocuk;gelecekte çok pasif,kendi kararlarını veremeyen biri haline gelebilir.

Acaba hem bizim,hem de çocuklarımızın üzülmesine yol açan olumsuz davranışlarımızdan nasıl kurtulabiliriz?Bu elbette kolay olmayacaktır.

Bu konuda kendinize güvenin. Kendinize inanmanız başarınızın yarısıdır.


Olumsuzlukla sonuçlanan her olayı;iki tarafı da suçlayıp eleştirmeden tarafsız bir şekilde ele alın ve her olaydan sonra o olay karşısında nasıl davrandığınız zaman daha iyi sonuçlar elde edebileceğinizi düşünün. Hayal gücünüzü kullanarak bu olayları daha iyi sonuçlar elde ettiğiniz şekliyle gözünüzde canlandırın. Böylece bunlara benzer olaylarla karşılaştığınızda daha önce tasarladığınız davranışlar aklınıza gelir ve onları kolayca uygulayabilirsiniz.


”Ben her zaman haklıyım”, ”Ben bilirim”, ”Ben hiç özür dilemem”gibi tutumlardan uzaklaşın. Hiç kimse her zaman haklı olamaz ve hiç kimse her şeyi bilemez. Herkes hata yapabilir,önemli olan hatalarımızı düzeltebilmektir. Çocuklarınıza karşı hatalı davrandığınız zaman bunu kabul edin. Sert davrandığınızı düşündüğünüz zaman özür dileyerek gönüllerini almanız da size bir şey kaybettirmeyeceği gibi, yeniden sıcak bir ilişki kurmanızı sağlayacaktır.


Şimdi ne istediğinizin yerine sonuçta ne istediğinizi koyun. Diğer bir deyişle gelecekte ne istediğinize karar verin. Önemli olan kısa süreli ”aferin”ler değil,güçlü bir aile yapısı içinde bulunmak olduğunu unutmayın.

__________________
Lucifer dediler bana, kötülüğü anlatmak için. Halbuki, ışık ve güzelliği anlatırdı Lucifer. Ben kötüyüm bu düzen için; ama değilim asla kötülük.