[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Hangimiz hazırlanabiliriz ki ölüme, bekleyebiliriz o anı ? Ya düşünmek? Ne kadar düşünebiliriz ki, kendimize bile türlü bahaneler yaratmaz mıyız ölümü düşünmemek için ?

Bir de başkalarının ölümü var. Ölüm haberi aldığında insan ne kadar farklı tepkiler verir…Bu tepkileri ölenin yakınımız olması mı, öleni ne kadar sevdiğimiz mi, yoksa ölen kişinin bize çok yakın yaşaması mı belirler; ya da hepsi mi ? Aslında o an duygularımız belirler tepkimizi, isyanımızı. Fark etmeyiz belki, kontrol da edemeyiz o an ki öfkemizi veya hüznümüzü… Kontrol etmek isteyen kim ki zaten? Yaşanmışlıklarımız belirler o an ki hüznümüzü, öfkemizi ve belki de isyanımızı.

Belki babaanneniz ölmüştür, ölüm anındaki hislerinizi sizin babaannenizle olan bağınız belirler; çok üzülürsünüz kendinizi duvardan duvara çarparsınız ki sizi büyütmüştür o ya da ne hissedeceğinizi bilemezsiniz küçüksünüzdür, farkında değilsinizdir hiçbir şeyin birden kendinizi bir cenaze namazında bulursunuz, nasıl kılınacağını bile bilmediğiniz. O ana kadar ölüm bilmezsiniz ki, algılayamazsınız olanları. Eve gelirsiniz televizyonu açmaya kalkarsınız, açılmaz derler televizyon, kırkı çıksın derler, matemimiz var derler.

Bilmezsin ki matemi, peki ya kırkı çıkmak ne demek? O an o matemi gelecekte tutacağının farkında değilsindir… Sonradan sızlar için, çok sonra üzülürsün fazla vakit geçiremediğin için onunla. Üzülürsün onu uğurlarken bilinçsiz olmana, ölüm hakkında hiçbir fikrinin olmamasına, o an yas tutamamana. “Erken gittin be babaanne” dersin, sonra belleğini yoklarsın babaannenle kendini aynı karede bulmak için, ilk başta korkarsın bulamamaktan; ama fazla sürmez, biraz zaman geçtikten sonra yüzünü bir tebessüm kaplar o kareleri buldukça. Daha fazlasını bulmak için daha fazla zorlarsın kendini; ona duyduğun bir borç gibi.O tebessüm bir süre sonra gözyaşına bırakır kendini, işte o an ölüm anıdır, tekrar yaşarsın çok sevdiğin insanın ölümünü. Çocukken yaşadığın her şeyi hatırlarsın. Matem, kırkı çıkmak…

Gözyaşları düşerken hepsi gelir aklına ve başlarsın keşkelere, beraber geçiremediğiniz zamanın hepsine…
İşte böyle çocuk; ölümü bilmezken şimdi sana sorarlar ölümü… Başkalarına anlatırken, hep babaannenin ölümü gelir aklına. Her anlatılan ölümde ondan bir şeyler bulursun. Gülüşü, bakışı, dokunuşu, seni paylaması belki de, benimki beni paylamazdı dersin ama… Aslında bazı ölümler birbirine benzer ya, ama hepsinin tek bir ortak özelliği vardır;
Erkendir tüm ölümler…

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]