[Vesaire]

Eylüldü

Şehrin ıslak kaldırımlarına takıldı gözlerim

İçimde anlamını yitirmiş kırık dökük demlerden

Son kalan sızıyla çırpınıyor sözlerim

Bir kuşun kanadında yolluyorum hatıraları

arşa yükselirken içimin sâlâları

öldün, öldüm, öldü sevda

toz duman pişmanlıklarımın enkazında

*

ben, gecenin boynuna asılan yalnızlık

birkaç düş kırığı, biraz kül yangın sonrası

hücrelerimde demlenir yılların sancısı

yalancı bir cennet gülüşü taşır dudağım,

içimde umutları eritirken nârım

anlayamam, anlatamam neden bu karmaşıklığım

*

Eylüldü

alnımdaki yazgıyı okuyacak harfleri çözemedim

sökemedim bağrımda asılı duran âhları

dilimde tükenirken kelimeler

içimin dilbazlarına söylettim inşirâhları

*

Dizboyu yalnızlık bu eylül

pişmanlık,

biraz gözyaşı yağmur sonrası

rüzgarda savrulan aşina bir hüznün anaforunda

inceden bir sızı

*

çıldırtan bir isyan kol geziyorken damarlarımda

baş kaldırıyorken di’li geçmiş zamanlara

susarak çıldırmanın adı Eylül

*

yağmurla yıkanırken tüm sokaklar

yıkanmayan günahlarımın ertesinde

bir ölümün arifesinde

acıyla kavrulmanın adı Eylül

*

Ah hüznümü ıslatan şehir !

İçimin sayhalarına ses ver yağmurunla

Ki yıkansın pişmanlıklarım

Dökülsün,

bu eylül rüzgarıyla