Çevrimdışı

diktim yaralarımı bilediğim bıçağımla...yaralı kanadından kan damlayan bir kuş hep omzuma konar...kaç leke bırakmış üzerimde sayamadım ki...hüzünlerimi boğdum bu gece çırpındı çaresizce,kansız oldu hem bak...ztn yeter dedim hergün damlayan üzerime...gökyüzünü yırttım kullanmaya kıyamadığım bisturimle...boydan boya söküp aldım göğsünden en parlayan yıldızı,astım odamın tawanına bana arkadaslık etsin diye...minareleri rengarenk ışıklarla süslenmiş camileri wardı o şehrin,hiç sewmezdim...şartellerini indirmek mümkündü belki tüm şehrin...dilimde ki kesiği diktim,bilediğim en keskin bıçağımla...bu aralar bileklerimi jiletlemiş bir intiharla hayata döndüm ben...nefesim kanarken,sözcüklerim sana damlamış hep...büyütürmüş lekeleri,çıkarmak için kullanılan her leke çıkarıcı...alışmalıymış insan kanın üzerine çizdiği lekelere,bilemeliymiş bıçaklarını yaralarını dikmek için we bileklerini jiletlemiş bir intiharla dönmeliymiş hayata...
(ALINTIDIR)
bu da sinirimi bozan marjinalliğin kelime anlamını bilmeyen 1 kac eklembacaklıya ..