Çevrimdışı

Büyük çocugun küçük dünyasından bir kesit bu yazı ;

Küçük yaşlardan beri acayip bi çocuktu daha dogrusu çocuk bile değildi, burnunda sümügü, yüzünde kiri ve dirseginde ki yarası onu çocuk gösteriyordu ama herşey göründügü gibi değildi, belki yedigi dayaklar, belki de yaşadıgı olaylar onu çocukluktan çıkarmıştı. Hayır aslında hep çocuktu ama daha az çocuktu. Konu çocugun ne kadar çocuk oldugu değil, konu çocugun ne düşündügü, konu yedigi dayak değil, konu cocugun neden dayak yedigidir. Hayatta herşey çocukların istedigi gibi gitmez, hangi çocuk önce Annesini sonra Babasını kaybetmek ister ki ? Bazen olur öyle herşey üst üste gelir ve ne yapacagınızı şaşırırsınız çocuk olsanız bile. Aglamak bu cocuga bahşedilmemiş bi özellik gibiydi, sadece üzüntülüydü, üzüntüsü ailesi öldügü için değil, yalnız kaldıgı için değil öyle olması gerektigi içindi. Bazen öyle bir an gelr ki hayatın hiçbir anında kaldıramayacagınız yükleri kaldırabilirsiniz çocuk olsanız bile. İnsanları sevmiyordu ya da sevemiyordu, anneannesiyle yaşıyan bir insan nasıl diger insanları sevebilirdi ki ? Garip, babasının öldügü gün hayatının en güzel gününü yaşamıştı, hayat bazen böyle şakalar yapar çocuk olsanız bile. Hayatındaki herkesi haybeden bir insan için işler nasıl iyi gidebilirdi ki ? Bir cocugun hayatında ki en önemli iş ne olabilir ki ? Misket oynamak ? Sevmezdi, Futbol oynamak ? hep dayak yerdi, onun için en önemli iş resim çizmekti hemde 12 yaşında olmasına ragmen. Hayatında üst üste büyük acılar yaşamış insanların yaşamlarında hiç bir şey dogru düzgün gitmezdi zaten, gitmedi de. Babasının çok kızgınken ettigi laf gibi hayatı ; "Bir şey b*k gibi gitmeye başladıgında herşey b*k gibi gidiyor anasını satayım" Sonunda resmide bıraktı kendini hayatın kollarına saldı çocuk, yok yok artık büyüktü o, elinde sigarası, sırtında yırtık eski ceketiyle tam bir büyüktü o.. İnsan büyüdügü an birşeylerden vazgeçer ya da vazgeçmek zorunda kalır o da öyle yaptı, yaşayamadıgı çocuklugunu geride bıraktı, hiç sevemedigi arkadaşlarını geride bıraktı ama hayatında bulunan tek varlıgı anneannesini yalnız bırakmadı. Çocukluktan çıkmış büyük adam yeni birşeyler aradı bulamadı, artık üzüntülü değildi sadece mutsuzdu. Herkesin yaşadıgı bir şeyi yaşanaya kadar, bir kızı sevene kadar mutsuzdu, kızı sevmesi belki onu mutlu etmedi ama öyle olur bazen mutlu olmasanızda mutluluk için sebepler vardır hayatta bu da öyle sebeplerden biriydi belki mutlu değildi ama mutsuzluktan cıkmak için bir kapıydı belkide. Sonunda o konuşmayı yaptı ama mutlu olamadı, olamayacaktıda...

Bazen insan bazı şeyleri kolayca söyleyemez ya da söylemeye cesaret edemez bende hiç söyleyemem, bazen insan düşündüklerini hayata geçiremez ya da hayata geçirmeye korkar bende genellikle düşündüklerimi hayata geçiremem. Bazı şeyleri yüz yüze konuşmak gerek ama ben genellikle konuşamam. Bazen olur öyle yapmak istedigin şeyi yapamazsın çünkü bazı şeyler buna engeldir hep. Lafı dolandırmak istemiyorum senden hoşlanıyorum bunu daha fazla içimde tutmama gerek yok sanırım. Senden hoşlanıyorum ama bunu benim sevgilim olurmusun veya beraber bir ilişki yaşayalım mı anlamında demiyorum sadece hoşlanıyorum bunu bil istedim. Sevdigim bir söz var ; "Yanlış yolda yürümek dogru yolda beklemekten iyidir" O sebepten yazdım bunları beklemek her zaman acı verendir hemde en acı cevaptan cok daha acı cektiren..


S...'ya

 

Çevrimdışı

Bu küçük çocuklar, sokakların en karanlık köşelerinde saklıdırlar. Yazıda anlatıldığı üzere, yırtık ceketleri ve izmarit boyutunda sigalarıyla çok sönüktürler, iddaasızdırlar, sıradandırlar. Öyle ki kalbini maneviyata kapatmış olan hiç kimse, gözleriyle göremezler o çocukları. Ne çocukken, ne de büyükken. O çocuklar da kendilerini gösteremezler zaten. Bir başlarına akar giderler bilinmeyen sokaklarda. Konuşamazlar, gülemezler, sevinemezler. Onlar çoook derin sulara dalmışlardır. Tıpkı bu başlığın daldığı derinlik gibi.

Evet, bazen olur öyle, olur...

 

Çevrimdışı

Hayatta değerini çok sonradan anladığımız şeyler var.
Başında dururken, anneden yiyilen bir azar, daha sonra kursağa inen sıcak bir lokmanın her şeyi yumuşattığı o anın tasviri de zor.
Ya akşam üzeridir ya sabah seyridir.
Birazdan sofraya inecek o ekmek. Sadece ekmekle mutlu olunabilen zamanlardı onlar.

Bir tebessümdür yüzündeki kızarıklık, utangaclık.
Seyre dalmış yaşamı,yaşamda un ufacık görülen minik bir bedeni !
Ve çoçuklar,çoçukluğumuz !
Yaşama çelik gibi sarılmış elleri,düşlerini satmış diğer ''büyük'' insanlara.Ama hiçbir nem alamamış.
Ufak cüssesiyle meydan okuyor tüm çirkinliklere ve kötülüklere, kocaman yüreğiyle..
Ve büyüdü işte ! Oluruna bıraktı,
Olurmuş böyle şeyler.