Çevrimdışı

İngiliz arkeolog Peter James yıllar önce BBC’ye verdiği demeçte asırlardır aranan Kayıp Ülke Atlantis’i Manisa’nın derinliklerinde bulduğunu söylemiş. Ona inanmışlar mı bilemiyorum ama topraklarına, kayalarına, etrafını çevrelemiş dağlara, Gediz ovasının mavi yeşiline karışmış ney sesinin hüzünlü yankılanışı duyunca neden olmasın diyorum...



Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.


İzmir’in gölgesinde kalan kız kardeş... Pek fark edilmeden içine kapanmış, gittikçe kalınlaşan kabuğuyla asırlardır İzmir’in yanı başında duruyor. Kabuk bir kenttir Manisa. Herkesin ya İstanbul’a gitmek ya İzmir’e dönmek için üzerinden gelip geçtiği kabuklaşmış bir kent. Her şeyin sadece görselliğe evirildiği günümüzde Manisa-İzmir yolunun ünlü bir ressamın tablosundan fırlamış gibi yeşillikler içerisinde kıvrılarak inen yolunun sonunda bu güzelliğe ilave bir de uzaklardan denize doğru düşen bir güneşin görüntüsü eklenince bütün bu muhteşem görselliğe kapılarak arkamızda unuttuğumuz, böylece hep unutularak defalarca ihanete uğramış bir kent. Her gün neredeyse yirmi bin kişi Manisa’ya, İzmir’e dönmek için gidiyor. Manisa’yı hiç tanımadan, bilmeden,anlamadan, derinliğine girmeden, yüzeyinde oluşmuş kalın kabuğunda günlerini geçiren o kadar çok insan var ki... Hayat bu... Hızlı zaman akışında kabuklaşan şehirler, kabuklaşan insanlar ve şehirlerine, yaşadıkları şehirlere dolayısıyla kendilerine yabancılaşan insanlar.
İzmir’den Manisa’ya iş için değil, hızla yükselen bir sanayi şehrinin kabuğunda koşuşturan bir insan olarak değil, sadece Manisa’yı görmek ve bina yığınlarının altında kalmış o eski Manisa’nın ruhuna dokunmak için gitmeli ve tanışmalı onunla. Bir şehrin derinliğine inmeye çalışmak aslında insanlığı, dünyayı ve hayatın algılanmasını ne kadar değiştiriyor. Ağlayan Kaya Tantalos hanedanından Niobe’nin katılaşmış yüzündeki gözyaşları, bu topraklarda evlat acısıyla dağlanmış ana yüreklerinin simgesi gibi öyle duruyor Spil Dağı’nın eteklerinde. Ona bakarken hüzünleniyor ama biraz sonra göreceğiniz Mevlevihane düşüncesiyle mutlu oluyorsunuz. Tarih öncesinden savaşlar, ölümler, yangınlar olduğu gibi bilgelik, aşk ve sevgi de var antik dönemlerden günümüze kalmış bu kentin derinliklerinde. Celal Bayar Üniversitesinin restore ettiği Mevlevihane bu dünyanın güzelliğine ve iyiliğine katkı koymuş 14. yüzyılda Anadolu’ya yerleşmiş devasa bir kültürü sergilemeye çalışıyor. Haliyle bir kere görmenin yetmediği bir yer burası.
Manisa büyük yangın sonrası yeniden inşa edilmiş ve ne yazık ki Anadolu’nun diğer kentleri gibi son yıllarda mantar gibi yükselen yeni kentleşme projeleri dediğimiz çirkin yapılaşmadan nasibini fazlasıyla almış bir kent. Fakat caddelerinin sokaklarının bu sıradan görüntüsünün içinde bakmayan gözlerin asla göremeyeceği saklanmış mücevherleri var. Muradiye Camii... Şekilsiz bina kalabalığının içinde inanılmaz zarafeti ile bakarsanız hemen fark ediliyor şehrin orta yerinde. Mimar Sinan burada ruhunu bırakmış bence. Duvarlarındaki kobalt mavisi çini işlemeleri, mercan kırmızısı vitraydan süzülen gün ışığının inanılmaz yansımaları, ince nakış desenler... Bu topraklardan Mimar Sinan geçmiş gururunu yaşatıyor insana.
Truva savaşından dağılan kavimlerden biri olan Magnetler’den kalmış bu tarihi kentin müzesinde, kocaman bir ilk adam ayağı var. İnsanlık tarihinin ilk ayak izi cam bir çerçevenin içinde sergileniyor müzede. Cam çerçevenin içindeki soluk büyük ayak izine ve sonra bir de kendi ayaklarıma bakıp uzun uzun düşünmek istiyorum zaman kavramını, tarihin derinliklerini, insanın asırlardır yürümeye, geleceğe doğru yürümeye devam ettiğini... İngiliz arkeolog Peter James bu tarih öncesinden kalan ayak izini gördü mü bilemiyorum ama yıllar önce BBC’ye verdiği demeçte asırlardır aranan Kayıp Ülke Atlantis’i Manisa’nın derinliklerinde bulduğunu söylemiş. Ona inanmışlar mı bilemiyorum ama topraklarına, kayalarına, etrafını çevrelemiş dağlara, Gediz Ovası’nın mavi yeşiline karışmış ney sesinin hüzünlü yankılanışı duyunca neden olmasın diyorum. Gerçekten neden Atlantis burada olmasın?
Dönüyoruz. Manisa’dan çıkıp o güzel kıvrımlarla dolu yeşil yoldan süzülerek İzmir’e doğru dönüyoruz. Karşıdan İzmir’in ışıklarına karışmış Körfez’in muhteşem görüntüsüne rağmen Manisa’yı unutamıyorum bu sefer. Gün boyu arkeolog hocamız Şükrü Tül’ ün anlattıklarıyla Manisa’nın kabuğunu kırmaya çalışarak biraz daha içeriye girebildik gibi. İzmir’in çekingen kız kardeşinin de bu duruma sevindiğini ve arkamızdan mutlulukla gülümsediğini hissediyorum.

 

Çevrimdışı

________________________

Platon atlantis icin Santorini adasini tarif etmis diye biliyorum.. kaldiki Atlantis Platon'un bir masali olarak da kabul ediliyor bazi tarihciler tarafindan ki kendi ogrencisi Aristoteles bile boyle dusunuyor, cunku anlatimlar disinda herhangi bir bulguya rastlanmamistir veya cok az bilimsel dayanaklari vardir ama fazla varsayimlari vardir, buna ragmen nedense hala gundem de olan kayip bir medeniyettir Atlantis...Bir de Eflatun'nun anlatiklarindan cikan volkanik bir ada'da varolan bir medeniyet ki bu tarife Santorini adasi daha cok uyuyor... Yani bence Manisa'da degil hatta bence Santorini 'de bile degil, hatta Atlantis olmayadabilir...

__________________
You will naturally be submissive to a man that you trust to lead, even if you're a alpha female!