Çevrimiçi

Her gelmenin gelmek demek olmadığını, haliyle de her gitmenin aslında gitmekten sayılmayacağını çok küçük yaşta öğrendim. İlk annem gitti benden. İki yaşımda abi olmuştum çünkü ve kardeşimin ona benden daha çok ihtiyacı vardı. Tamam dedim çaresiz, sıramı bekledim. Ama sıra bana hiç gelmedi. Bir süre sonra ikiside gitti depremmiş dedier. Öyle öyle, bekleye bekleye büyüdüm ablam ile . Anladım hep durumu. Anneme hep hak verdim. Ne sitem ettim ne de kızdım. Yine de bekledim... Öbür dünyaya gidenlerde belki gelir diye...
Dizimi masanın kenarına çarptığımda, mahalledeki çocuklardan dayak yediğimde, babam ilk tokatı attığında... Hep içime içime ağladım! İçime içime ağladım ve bekledim. Annemi bekledim. Koşup gelseydi annem, sarılsaydı bana, yapıştırsaydım başımı göğsüne, ağlamaktan ortalığı ayağa kaldırırdım. Ama annem hiçbirinde gelmedi. Gelemedi. Çünkü hep çok işi vardı.Cennette Melekler ile beraberdi abim ve kardeşim de Öyle öğrendim ben kimselere göstermeden, içime içime ağlamayı!
Demem o ki, ben şimdi sana kalk gel demem. Beklerim hep ama gel demem. Diyemem. Çünkü öyle öğrendim. Canım çok yanıyor şu an. Şimdi gelsen, sarılsam sana, yapıştırsam başımı göğsüne ağlamaktan ortalığı ayağa kaldırırım. Ama gel demem. Diyemem. Öyle öğrendim çünkü. Gelmezsen işi vardır derim. Öyle öğrendim çünkü. Çünkü biliyorum. Sevdiğim bütün kadınların hep, hep ama hep çok işi oldu çünkü!

__________________
Vatan ne Türkiyedir Türklere, ne Türkistan Vatan, büyük ve müebbet bir ülkedir: Turan."