| |
|
22 Ağustos 2008, 20:51
| #1 | |
| Çevrimdışı  IF Ticaret Sayısı: (0) | Silüet ilk aşkim bir silüetti... Çocuk sayilirdim. Aşk, üst raftaki kitaplarda bahsedilen duygunun adiydi henüz...sinemada perdeden koltuklara dogru işik işik yayilan bir elektrikti...arsiz, mahçup ve cazip...alabildigine melankolik, bir o kadar platonikti. Böylesine uzak, öylesine yakinken aşk, bir gün o silüeti gördüm. Karşi balkonun en üst katinin küçük pencerisinde, kaloriferin üzerinde zarifçe tünemiş uzun saçli bir kizdi. Akşam oldu mu, odasinin zayif işigini arkasina alir, yanagini pencereye dayar ve saatlerce kipirdamadan öylece dururdu. Yüzünü seçemezdim. Belli belirsiz bir karaltiydi uzaktan...Ama aklimda güzelligine dair ne varsa o biçimli profiline sigdirmiş bir karaltiydi. Bir akşamüstü karşi pencereye konuvermiş ve sonra da uzun geceler boyunca sadece müzikle paylaştigim yalnizligima ortak olmuştu. Belali sinav arifelerinin,kahredici yalnizlik gecelerinin, şehvetli ergenlik düşlerinin gönüllü baş kadiniydi. O gece kütüphanemden çektigim kitabin verdigi ilhama göre kah müşfik bir anne eliydi, kah vahşi dilber dudagi...Gönlümce şekil verebildigim çamurdan bir tanriçaydi adeta...öylesine itaatkardi... Odamin işigi sönmeden uykuya çekilmezdi. Yattiginda, karşi pencerede gördügü adami düşündügüne kalibimi basardim. Artik akşamlari iple çekiyor, hava karardi mi siluetimle baş başa kalabilmek için odama kapaniyor ve çalişma masama kurulup prensesimi bekliyordum. Ona baglanmiştim. Varligi, yildiz yildiz odama, ruhuma akiyordu. Pencerede olmadigi geceler tuhaf bir yalnizlik duygusu eziyordu yüregimi...Gelip yerini aliverince içim ürperiyor, yanaklarima kan yürüyordu. Onu ufkuma alip, kulagimi müzige vererek kaç gece geçirdim, bilmiyorum. Bir silüete aşik olmuştum. Sonra bir gün telefon çaldi. Açtim...'Karşi penceredeki kiz'di. Yikildim. Bu ses O'nun olamazdi. O, bu ismi taşiyamazdi; böyle konuşamazdi. Düşlerimi süsleyen kadinin cümleleri degildi bunlar. Hayaller ne kadar kirilganmiş meger.. Kapatmak istedim, beceremedim. Konuşma uzadikça, aylardir uzun geceler boyunca bin bir emekle yaptigim o muhteşem heykel, deprem yemişcesine çatirdamaya başladi.Ahizeyi kapatip pencereye koşsam kurtarabilirdim sanki...Bunun kötü bir şaka olduguna kendimi inandirabilirdim. Düşlerimden yonttugum silüetimi, gerçekligin kollarindan çekip alabilirdim. Olmadi. Bir insanin başina gelebilecek en kötü şeyi yaşadigimi saniyordum. Meger daha beteri siradaymiş: Taniştik. Ve söndü 'gece yarilarima dogan güneş'... 'Bayan hayal kirikligi' ile bir ay birlikte olduk. O ay, ikimize de zehir oldu. Onunla birlikte silüetimi de kaybettim. Aşk, ete kemige bürününce, düşler küstü. Sona erdi, gecelerimin can şenligi... 'Telefondaki kiz'i uzun yillar sonra bir otobüs duraginda gördüm. Kucaginda bebegi vardi. Uzaktan selamlaştik. O'nu çoktan unuttugumu fark ettim. Silüet ise hiç çikmamişti aklimdan. Çünkü aşk, üst raftaki kitaplardan inmemişti henüz... Ve ben, karşi camdaki silüetin o kiza ait olduguna hiçbir zaman inanmamiştim. Aslinda,marazi bir aşki hayalim... ...o yüzden de bir hayal oldu aşkim... CAN DÜNDAR... | |
| |  |
| IRCForumlari.NET Reklamlar |
   |
 |
| Etiketler |
| silüet |
| Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
| |
Normal
