Çevrimdışı

Yüreğimi sıkıştıran bu kesif hüzün, belki de terketmişlere
özgü gizli bir
terkedilme duygusudur.
Özledim seni...
Ayrılık yüreğimi karıncalandırıyor nicedir...
Beynimi uyuşturuyor özlemin...
Çok sık birlikte olamasak bile benimle olduğunu bilmenin bunca yıl
içimi
nasıl ısıttığını yeni yeni anlıyorum.
Yokluğun, hatırlandıkça yüreğime saplanan bir sızı olmaktan
çıkıp mütemadi
bir boşluğa dönüşüyor.
Sabahlara seni okşayarak başlamaları akşamları, her işi bir
kenara koyup
seninle başbaşa karşılamaları özlüyorum; oynaşmalarımızı,
hırlaşmalarımızı,
yürüyüşlerimizi, sevimli haşarılığını, çocuksu
küskünlüğünü...
Nasıl da serttin başkalarına karşı beni savunurken; ve ne
yumuşak, bir çift
kısık gözle kendini ellerimin okşayışına bırakırken... ya da
kolyeni
çözdüğümde kollarıma atlarken...
Hasta olduğunda, o korkunç kriz gecelerinde günler, geceler boyu
nöbet
tuttuk başında... o şen kahkahalarına yeniden kavuşabilmek için
sessiz
dualar ederek...
"Atlattı" müjdesini kutlarken yorgun bedenindeki yaraları
okşayarak,
doktorun böldü sevincimizi:
"Yaşayamaz artık bu evde... yüksek binalar ve beton duvarların gri
kentinde"
dedi, "O gitmeli... ve kendine yeni bir hayat çizmeli..."
Bilsen, ne zor gitmen gerektiğini bile bile "Kal" demek sana...
Ne zor, senin için ebedi mutluluğun beni unutmandan geçtiğini
bilmek...
Gitmeni asla istemediğim halde, buna mecbur olduğumuzu görmek ve
sana
bunları söyleyemeden "Git artık" demek...
"Beni ne kadar çabuk unutursan, o kadar çabuk kavuşacaksın
mutluluğa" demek
sana ne zor...
Sesimi, kokumu çekip alıvermek beyninden, sesin, kokun hâlâ
beynimdeyken...
... seni görmemek ve belki yıllar sonra karşılaştığımızda bana
bir yabancı
gibi bakmanı istemek senden...
... yeni bir sevdayı yasakladığım kalbime söz geçirmek...
... ve sonra kendi ellerimle bindirip seni yabancı bir arabanın arka
koltuğuna, birlikte güneşlendiğimiz onca yazı, yanyana
titreştiğimiz onca
kışı, paylaştığımız bunca acıyı, onca kahkahayı ve bütün o
uzak yeşillikleri
katıp yorgun bedeninin yanına, arkandan pişmanlık gözyaşları
dökmek ne
zor...
... ne zor hiç tanımadan seni emanet ettiğim bir şoföre "Hızla
uzaklaş
buradan ve gidebileceğin kadar uzağa git" demek...
... yokluğunu beklemek, ne zor...
* * *
Bunları düşündükçe, şu anda uzakta bir yerlerde üşüdüğünü
sezinleyerek
panikliyorum. Bütün engelleri aşıp terkedilmiş caddeleri, kimsesiz
sokakları. yalnız bulvarları arşınlayarak sana ulaşmak, sessizce
başını
okşamak, kulağına sevgi sözcükleri fısıldamak ve yavaşça
üzerini örtmek
geçiyor içimden...
Paylaştığımız bir mazinin, yitirdiğimiz bir geleceğe
dönüşmesinden hicran
duyuyorum.
Gizli gizli hüzünlendiğim akşamlardan birinde, terketmişlere
özgü bir
terkedilme korkusunu da yüreğimin derinlerinde duyarak sana koşmak,
yaptıklarım ve daha çok da yapamadıklarım için özür dilemek ve
"Geri dön bebeğim" demek istiyorum:
"Geri dön... kulüben seni bekliyor..."