Çevrimdışı

Burnunun direği sızladı mı hiç senin? Hasretin koyuluğu vurur gönlün kıyısına, kokusunu duyarsın teninin, bir de gülüşünü kulaklarında. Evrende her şey birlik etmiş gibi, hep sevdiğinle ilgili olaylar çıkar karşına. Bir pastane tabelasında yazıyordur ismi veya kendini oyalamak için gittiğin filmde, sadece ikinizin anlayacağı bir espri olur. Yetmezmiş gibi yolda rastladığın bir arkadaşın sorar nasıl olduğunu, özleminin büyüklüğünü geçer utancın, adını bile tekrarlamadan iyi olduğunu söyler, geçiştirirsin. Evin sokağına girdiğinde kendi daireni karıştırabilirsin aklın gelmesini istiyorsa, salonda ışık yanıyor zannedip koşmaya başlarsın. Birkaç adım sonra anlarsın ki, yine boş ve karanlık bir salonun kapısını açacak elinde tuttuğun anahtar. Gece yarısı sessiz bir telefon gelir, o sanırsın, sadece yanlış numaradır. Hasret içini kemirir durur, yastıkla kavga ettiğin soğuk yatağında. Ama sen bunu anlayamazsın!
Aşkın aklı, doğrusu, düzü olmuyor. Kalp bir kere sevmeye görsün, vücuduna sızıp sinsice her yerine dağılıyor. Bir daha ne yemek öyle lezzetli geliyor yalnızken, ne güneş eskisi gibi parıldıyor. Uyku dediğin zaten paramparça, rüya görecek kadar bile uzun uykulara dalamıyor aklın. Sevda dediğin bir evin kapısından girdi mi, mutlaka bir odasını yakıp kül ediyor. Bunu bilmek için de önce bir kalbin olması gerekiyor. Sevmeyi öğrenmiş, vefa bilen, büyük ve ak bir yüreğe sahip olmak lazım aşkı anlamak için, cefasına katlanmak için, ayrılık acısının gözyaşına bile sadece sevginden sahip çıkabilmek için, önce bir kalbin olması gerekiyor. İşte bu yüzden sen, bunu da anlayamazsın!