[SeytaninOrkestrasi]

ADIM ÖLÜM

bu şehrin koynunda süzülen benim
çığlığım kırbaçlayan geceyi
tükenmeyen, kırılmayan

neden hep sedef kakmalı bıçaklar
neden derviş ahı gibi bir bordo gül
neden gümbür gümbür süzülüşü dudaktan

evet biliyorum siz de düşkünsünüz maviye
biliyorum bordo gül kanı anımsattı
soldu çiçeği şarkınızın

ama nasıl söylemeli
bu şehrin koynunda süzülen benim
ister kan olur otururum gözlerinize
ister kör kurşun sokaklarda

bu şehrin koynunda süzülen benim
ne kadar gizleseniz de adımı mektuplarda
tüm fotoğraflarda varım
bir ucu kırık biraz mahzun

çünkü bu şehrin koynunda süzülen benim
benim kuyruklarda sizi bekleyen
her an her yerden çıkan
karanlık köşelerde
gecenin içinde
ve her kapının ardında
benim sizi bekleyen


Metin Celâl

----------

Irmaklar Gibi Savrulup



kalçalarında dolaşan parmaklarım kendine uygun bir geçit arıyor

esirgeyecek, bağışlayacak, coşkuyla kabul edecek

bir düz anlam, hayatın kendisine giriş arıyor

parmaklarım benliğine dokunmak istiyor

o dar koridordan geçip yüreğine ulaşmak, ellemek, avuçlamak



kıpırdanıyorsun, hafifçe kayıp onları alıyorsun

sende kayboluyor ruhumun bir parçası

her hareketin bir cevap oluyor

bitmesin diye uzun bir monoloğa başlıyorum



biliyorum güçlü olacak karşılığın

tüm bedenini savuracaksın parmak ucumda

tek temas noktamız o olsa da

en küçük hücremize dek yekvücut olduğumuzu bileceğiz

terimiz, tenimiz ve belimizle