Gözlemek yolunu,Tanrı'nın her günü.
Kaybetmeye alışmak var,
On sekiz sene kaybetmeye alışmak..

Koridorlarda babanı beklemek var önce,
mutsuz ve ümitsiz bir doktor yüzüyle..
Başarısızlıklar dolu bir hayat.
Karamsar bir çift göz var aynamda bu sefer,
güzellikleri görmemek için uğraşan..

Saklanmış eller var hayatımda,
arsız bir sevgili gibi-uzanıpta giremiyor kimse rüyalarıma..

Terkedilmiş bir aşk var,
herşeye uydurduğumuz bahanelerimizin arkasına saklanmış..
Senin için diyen bir sevgili var,benim için değilde
-doğan güneş gibi,senin için..

Gitmek var,
sanki ilk giden sen olacakmışsın gibi,ilk sevgiliyi sen bırakacak
ilk gözyaşı senden dökülecek,vedalaşacak ilk senmişsin gibi..
Ve her gidenin verdiği sözler var,yitirdikleri için..

Kalan olmak vardı bu hayatta,şansı bol olan için.
"Bekleyeceğim" diyebilmek için..
Ama "döneceğim" diyebilmek o kadar zor .
O kadar acımasız ki..
Söyleyemiyor insan:
Gözlerin için döneceğim,
Sıcak kucağın,parlak tenin,
Kalbinin ortasına yerleşmiş "aşk"ım için döneceğim..

Konuşmak,öyle zor bu anlarda..
Ama daha zor yinede,uzaktayken yakınlaşmak değilde.
Burnunun dibinde,bir adım uzağında,tam sağında hayatının..
Elimi uzatsam dünyadan koparacakken,uzak olmak..
Uzak olmak "şartlar" yüzünden,"gurur" yüzünden..
Hemde ne uzak,bir uçakla ya da bir arabayla aşılamayacak kadar..

Kokun var mesela hep,gezindiğim her yerde
yürüyormuş gibi yanımda,sokaklarımızda..
Arşınladığımız yerler var bu şehirde,
bensiz kalacak olan..
zamanı gelecek sensiz kalacak olan..

Aynı cümle içinde geçmesi var senin ve benim adımın..
"biz" olmanın zorluğundan olacak,
tek mutluluk oldu bu cümlelerim.

İsterdim,adımın sonunda "m" olsaydıda,
Nefretle söylerken bile seninmişim gibi söyleseydin adımı..