Eğer birgün seninle karşılasacağımız söyleseydi birileri, hatasız beklerdim seni.
Diğerlerinden soyutlamadan kendimi,
Ötekileşmeden,
Küfür etmeden,
Hiç aşık olmadan ve sarhoş.
Üstelik sevişmeden.

Beklerdim.
Yemin ederim.

Eğer bir gün beni affedersen, senin değil sen olmaya gelirim. Sıyrılırım kimliğimden ve her kimsen özüm bellerim.

Hadi bir kez daha vur yüzüme sevgilim;
Hiç bir şeyin olamayacağımı senin."


Beni kıracağını biliyordum,
Bu yüzden bayramlıklarını giymiş çocuk gibi koşarak geliyordum sana,
Beni incitecektin,
Beni aldatacak,
Beni ağlatacak,
Beni terkedecek,
Beni unutacak...
Biliyordum.

Tüm bunlar beni mahvedecekti,
Kahrolacak,
Yarı çıplak yollara düşecektim,
Kendimden nefret edecek, insanlardan nefret edecek, kuşlardan, bahardan, annemden nefret edecektim.
Şiirler yazacaktım...

Belki intiharda ederdim sonra.
Sonra gökyüzü olur serilirdim üzerine.
Bir umuttu !

Bu yüzden kahkalarla geldim sana, elimde yüreğimle.
Ve uzattım,
Biliyordum düşlerin kadar pisti ellerin.
Aldırmadım.


Zaten neden sevilirdim ki ben ?
Kirpiklerini okşuyorsam,
Dudak kıvrımlarını ezberleme telaşıyla firar ediyorsam uykulardan,
Kokunu vatan belliyorsam,
Adını din ilan ediyor,
Gülüşünü cennet sayıyorsam,
Sesini duyduğum anlarda aklımı kaybediyor,
Ellerin kolonya dökülmüş perde gibi tutuşturuyorsa tenimi,
Bir saniye daha uzasın diye kollarındayken gece yalvar yakar ağlıyorsam...

Zaten neden sevilirdim ki ben ?
Tapar gibi seviyorsam...

Nursen Yıldırım