"Sonunu bilerek okuduğun bütün masalların kahramanı sensin."

Bir masalın ağıtında saklanan bütün kelimeleri sil yerimden,
Gerekirse öznesiz olsun cümlelerim,
Yüklenme yüklemlerime,
Onlar ki, senin bitiremediğin cümleleri bitiriyorlar kendilerince.
Bak, bir katilin mezarında ağlıyorsun şimdi sessizce,
Ellerini tutacak kimse kalmadı,
Olsun, hâlâ kabulünsem, ellerim olur musun?

Aşkı bulamayan sokak çocuklarıyla karşılaştın mı hiç?
Bir ellerinde ondan bundan aldıkları birkaç kuruş,
Diğer elleri ceplerinde -ki büyük ihtimalle o sıra keşfediyorlar bedenlerini.-
Akıllarında birkaç soru;
"Acaba bir şeker kaç dayak yapar bizim fakirhanede?"
Ya da, "Atılan onca dayak alır mı ağzımdan şekerin tadını?"
Ve, "Beni --- yaptılar, bu benim günahım mı?!"
Bir de, organ mafyasını bekleyen kocaman kalpleri var.
Kim bilir başka bir bedende kimin aşkını yaşatacaklar.
Aşkı bulamayan sokak çocuklarının gözlerine baktın mı hiç?
İşte Tanrı oradan karşılıyor yağmur masrafını.
Ağlamak, onlar için bu kadar sıradanken,
Bir adam terk etmiş beni, çok mu?
Sen söyle adam, vicdan dediğimiz artık bizde yok mu?

Gelirini dilek ağaçlarından karşılayan haberci kuşlarla konuştun mu hiç?
Kavuşamayan onca çıkarsız sevdanın umududur onlar.
Ve birbirini özleyenlerin gurbet türkülerini
oradan oraya taşıyan bülbül sesleri vardır hepsinin.
Hepsi ölüme dört gözle bakar
ve bir avcı tüfeğine kurban gitmenin korkusuna aldırmadan uçar.

Bütün çocukların ve kuşların öleceği bir şehir hayal ettin mi sen?
Kefenler şekerden olacak, mezarlıklarsa bayram yeri.
Dünyanın umrunda olmayacak yine,
Eğer ölen dünyanın anasını ağlatan yerine, masum bir serçeyse..

Şimdi düşün ki,
Bir sokak çocuğuyum ben,
Gariban, haberci bir kuşum
Ve kim bilir, serçeyim belki de...
Her durumda ölen benim yani.
Sızlar mıydı, cız eder miydi için yine de?...
Biliyorum, kalbinde yatacak yerim yok.
Ama olsun, sen benimkine yatıya gelsene?...

30üç11 | 22:35
MerveCeylan.