Ölüme meydan okunmaz bilirim

Ve iyi bilirim aşık olan sevdiğini tek satırla bitirmez

Bitiremez sevdiğim...



Yandıkça bu sızının ağulu nefesinde

Tenimde kayıp bir mevsim büyüdü

Gün görmüyor şafak bildiğim vakitler

Tükenmiyor gece

Ve yıldızlar doğmuyor kimsesizliğime



Yetim miyim ey yâr?

Sadakadan örülmüş satırlar d/okunuyor gözlerime

Öksüz kuşluklar tekil seslerinden yağıyor beni

Zaruri rüzgârları esiyorum nefeslerime

Ve sesim göçebe bir cümlede soluklanıyor

Sen niyetine...



-İçinde susan öfkelerine mi eğdin başımı

Dudaklarını işgal eden sözcükler gibiyim artık

Gölgesini yitirmiş...



Hatırla !

Avuçlarında sürgünlerine küskün bir çocuktun

Ben sana gece yarısı zifirimden sıyrılarak gelmiştim

Gözlerini görmeden daha

Ve daha dokunmadan ruhunun sus yaralarına

Sesine itimat etmiştim



Hatırla !

Avuçlarımın yumruklarında can çekişen bir zamandı yaşım...

Geç kalmaktan korkmuştum...



Karanlık bastırmadan

Sevmiştim seni

Seni gün gibi sevmekten bahseden ben'dim

Hatırla...



Geceleri sesinle örselenen ruhuma

Gözlerinin adını vermiştim

Hüznüme tanık olan mevsim gibi

Sessiz'dim



Çorak düşlerime sen ikliminden bir yağmur bırakıp

Tenine dokunmuş dudaklarımdan yeni bir yaşamı söylüyordum

Gürül gürül akıyordu adın ağzımdan sen susuyordun...



Hatırla !

Ölüm dediğin yere gel'dim

Şubat gecesini terleten bu yangın

Bu ayrılığın tek gerçeği / ben yalandım...





(Kınında durmuyor bu vakt-i hüzzam / hani nerde ruhum,hangi ara yıkandı meftam)



21 şubat





Züleyha Selçuk