Ne doğan güneşi görüyorum artık ne de Mavi SabahLarda uyanıyorum. Her yer ıssız ve karanLık umudum kaLmadı geriye dönmez artık. Ben zaman geçerse üstünden bir gün, bir gün daha dayan derken yüreğim ağLıyor susmuyor ne desem anLamıyor, yüreğimdekini siLmiyor beynim uyuştu artık o da bir söz etmiyor kimsenin ağzını bıçak açmıyor. Korkunç bir sessizLik fırtına öncesini anımsatıyor. Korkuyorum tüyLerim ürperiyor. Umuda bir adım biLe yakLaşamazken geçen zamana Lanet ederken hani demişLerdi ‘zaman iLaçtır’ oLmuyor, oLmuyor. Dön artık demekten de yoruLdum artık sözLerimi sonLara sakLıyorum. AyrıLığının ardından azaLan sadece güLüşüm değiL. GeLsen, görsen, bir baksan neLer eksiLdi benden; bir koLum bir bacağım yok oLdu gidişinin ardından, suskun çığLıkLarda yüreğim ne desem kar etmiyor diLim teseLLi sözLerini de söyLeyemez oLdu her bir yanım kendi için ağLıyor. Sanki her bir yanım müebbet özLemiyLe cezaLı, her biri başka dipsiz kuyuLarda. RüyaLarıma devam edeceğim uyanmamak için üstüme bir yorgan, bir yorgan daha örteceğim biLdiğim kim varsa söyLeyeceğim, ‘ses çıkarmayın sonsuza kadar uyuyacağım’ diye tembih edeceğim. Sevdam MAVİ Dünya’mda böyLe yaşanıp böyLe bitmemeLiydi eLimdeki kayıp gitmemeLiydi, sabah geceye yetişme teLaşLarını bizim için yaşamaLıydı. ÖzLemim bu cezayLa değiL akşama geLecek diye yaşamaLıydı. BekLemeLiydi gün, akşam oLurken penceremde mutLuLuk sabaha nefes nefese uyanmaLıydı. Şimdi sadece yaLnızLığımın sesini dinLiyorum yüreğimde adını biLmediğim bir meLodi, hüzünLü sanki yağmur yağar gibi toprak kokusunu özLüyorum sen gittin gideLi. SokakLar bomboş, karanLıktan korkan ben özLeminin mahzunLuğunda arşınLıyorum kaLdırımLarı gece ayazLarında. Soğuk biLe vız geLiyor oysa biLirsin çok üşürüm ben. Geçerken sokakLardan başım eğik gözüm beton yoLLarda ayak izLerini arıyorum nafiLe senden bir iz yok boşuna. EvLere, ışıkLarı yanan evLere bakıyorum her biri ayrı dünya yine hayaL kuruyorum, bu nasıL bitmez bir özLem ki seni unutamıyorum. Herkes şahit artık, herkes sırdaşım ama kimse seni biLmiyor kimseye seni anLatmadım. Her biLene içimden seni anLattım, resmini gözLerimLe gösterdim onLara renkLerimizi hiç anLatmadım. Ben Maviyi severdim, sen Laciverdi onLarı içimde sakLadım. SevdaLandığım bu şehirde yaşamaya çaLışıyorum nasıL yaşamaksa. İncinmemin üzerinden sanki bir asır geçti yaşLandım. Ruhumun huzura ermeyeceğini biLe, biLe her adımının peşinden koşuyorum. Sarhoş geceLere sığınıyorum beni ısıtsın diye terk ettiğim sigarama bir duman, bir duman daha katıyorum. Gün ağarıncaya dek seni çağırıyorum geLmeyeceğini anLayınca, Güneşe pencereLerimi kapatıyorum. Yas bu... ÖLmüşüm gibi, öLmüşsün gibi uzun ve kara bir yas bu kahroLası âLemde geri dönüLmez bir yoL. Kaderim kısır bir döngü. Ne GeceLeri istiyorum ne gündüzLeri artık, deniz nerde bitiyor gökyüzü nerde başLıyor hiç umurumda değiL. Yakındır mahşer günLeri. DeLirmeLi, deLirmeLi evet deLirmeLi kıyametim geLmeLi. Ancak bu şekiLde her sensiz günümü bir, bir biriktirip üst üste koyarak biriktirmekten vazgeçeceğim. Kıyametim kopmaLı benLiğimde ki döneceğin üstüne yaşattığım ümitLerimi yitirmeLiyim. Bu ağLayışLarım ümitLerimin bitmediğinden midir? AkLımca biriktirdiğim ümitLerimi sana anLatacağım sen geLince, sensizLiğimi anLatacak, göğsünde ağLayacağım yeniden sende, bana ‘geLdim işte baLım’ diyeceksin. HayaL bunLar, hep hayaL yakındır kıyametim, mahşeri tutar eLLerim. Yansın eLLerim dinsin yürek sesLerim ben öLümü özLedim. GözyaşLarımı özgür bıraktım. AğLasınLar arkamdan. UNUTMAYIN! UNUTULANLAR, UNUTANLARI ASLA UNUTMAZLAR.
05 Mayıs 2008, 14:22
Benzer Konular 
Normal
