Bozuyorum suskunluğumu konuşacağım bu gece, yine dilim döndüğünce ve kalemim yazdığınca… Kusacağım yüreğimde biriken kanlı irinleri çıbanım deşilircesine. Sen istersen kapat gözlerini görme. Sen istersen kapat kulaklarını duyma. Ya da sen istersen gülüp geç yine ve saklan siperlerine. Bu gece konuşacağım. Sen dinlesen de dinlemesen de… Pamuk ipliği sevdanla ne kadar zamanı tükettim bunun hesabını yapmıyorum, çoktan vazgeçtim senden ama ancak bu gece gözlerim açıldı yeni bir karanlığa gizliden gizliye. Ellerini tuttuğum anlar geliyor gözümün önüne, dokunuşlarının bencilliğinde kıvranıyor bedenin sen gizlesen de. Teninin vazgeçiş ve kaçışlarını saklamak ne denli zorlamıştır seni beraberliğimizde bunlara hiç aldırmıyorum artık bende. Var gibiydin ömrüm de ve tüm içtenlik maskelerinin ardında, unuttuğun tek bir şey vardı aslında… BEN… Hafife aldığın ben! Kandırılmışlığı kendine meslekmiş gibi, sevgiye aç olan ben… Seyrek arayışlarının ardında görünmez olmaya çalışan sen, bilmiyordun aslında seni çok önceden çözmüştüm ben… İstediğim için benimmiş gibi davrandın sen, hiç olmadığın kadar bende yaşıyorsun sandın sen… Bu benim sana, kendimi kandırmalarımdan verdiğim cesaretten… Sanma ki yüreğime dokunabildin sen, ben istediğim için bana dokundun sen. Oysa öyle uzaktık ki birbirimize yan yana otururken, şimdi bunu daha iyi anlıyorum ben. Sana da söylemek lazım, belki de gerek yoktur hem de hiç, zaten bunları benden iyi biliyorsun sen. Ben, ben diye başlayan, nefret ettiğin cümlelerimden daha öteye gidilmiyor ki sonunda sen diye biten kelimelerden. Seninle benim olmazlarımızda, kendini belki de sende kandırdın, kendi kıyametlerin içinde geçici yarı aydınlık dehlizlerinde ve senin için küçük, cılız bir ışıktım yoluna çıkan, hatta sadece bir an, evet sadece bir anlık bir rahatlamanın özlemlerini geçiştirdin sen benimle beraberken. Acı mı? HAYIR! Belki de ikimiz, kaybolmuşlukların içinde yol alıyorken, özlemlerimize peyk olarak, göz karartmışlığının esaretindeydik.. Her şeyin farkındaydık ikimizde. Ama birbirimize hiç açık vermedik. Kim masum? Kim suçlu? Ne sen masumsun, ne de ben… Ne sen suçlusun ne de ben… Bir arayışın, bir kısır döngünün sivri dişlileri arasında eziliyorken rastladık birbirimize. Engebeli araziyi geçtin sen, ben sana inanmışken ardına bakmanı beklemeden, kötü bir düşün gece yarısı teriyle yerimden kıpırdanmam ve artık susmamam gerektiğini anladım. Bitti dolunayda yalvarmalar, bildiğim dualarla sana seslenişlerim ve Tanrı’ya seni göndersin diye yakarışlarım. Biraz evvel Tanrı’ya da söyledim senden vazgeçtiğimi. Hiç girmediğin hayat yolumu sana kapattığımı, anladığımı her halinden bende olmadığını, niyetinin de zaten hiç benden tarafa olmadığını, yine kendi dilimin döndüğünce ve sesimi yükselttim dua tepelerinde. Bu gün konuşacağım dedim söz verdim sen yokken sana, seni aramayacağım bir daha. Bu kararımla ben, biliyorum bal sürdüm bir dilim ekmeğine ve diliyorum geçir ömrünü yeniden sevdiğinle. Ben yokum! Ben yokum bu şike dolu sevgide ve reddediyorum bu uğurda kendimi de. Yüreğimi nadasa bıraktım. Çok yoruldu ve dinlenmesi lazım. Aldığı yaraları sarmalıyım. Çok kan kaybetti benim yüzümden çünkü yaralanmasına benim verdiğim cesaretle sebep sen oldun.Her şeye rağmen yaşadıklarımdan pişman değilim ben... Cesaret ortadan kalkmalı! Haklar geri alınmalı! Yaşananlar unutulmalı! Kangren olan yerler kesilip atılmalı! Ve… Bu defter kapatılmalı… Karar bu! Dönüşü olmayan ve asla dönülmeyecek olan karar bu! Kalem kırıldı…
05 Mayıs 2008, 14:47
Benzer Konular 
Normal
