Çevrimdışı

Bugün anneler günü. Tam otuz bir yıl olmuş anamı toprağa gömeli ve bir daha yüzünü görmeyeli.
Siması bile çoktan silindi zamana yenik düşen silik hafızamda.
Bir resmi olsa yeterliydi, ama onu bile arkasından bırakmadan çekti gitti, tüm diğer yoksul Anadolu kadınları gibi.
Altı, yedi yıl öncesiydi. Nüfusa kayıtlı olduğum ilçeme gitmiştim. Nüfus kütüklerinden belki bir resmini bulabilirim diye. Acımasız zaman rüzgarı, orayı da çoktan kasıp kavurmuştu. Sadece adının karşısında kırmızı kalemle ve büyük harflerle yazılmış “ölü” sözcüğü yaşıyordu tozlu sayfalar arasında.
Dizlerine uzandığımda saçlarımı okşayan o çatlamış nasırlı ellerinin mutluluğu ve özlemi, hala bir yanımda gizli bir kor gibi durur.
Kimi gün bitleri ve kaşınmayı, kimi gün uykuyu bahane ederdim saçlarımı okşasın diye. Belki bitlerin olmadığını o da biliyordu (ya da gerçekten vardı da ben bilmiyordum) Ama emin olduğum ve hatırladığım tek şey, saçlarıma tel tel sevgiler ektiğiydi dakikalar boyunca.
Evimiz, ilçenin doğu yamaçlarına konmuş ilk gecekonduydu. Daha ötesinde kente ait hiç bir iz yoktu. Yüksek dağlarla ve derin vadilerle çevriliydi.
Yaşımız çocuktu ama sırtımız hep kente, yönümüz dağlara dönüktü.
Anamla dağlarda tezekler taşırdık çuvallarla. Bir de sırtımızda iplerle taşıdığımız “pırpirik” denilen, ellerimizle yolduğumuz, diz boyunu geçmeyen dikenli çalıları. Eh ne de olsa beş, altı ayımız karlar altında zemheri poyrazlarına karşı tezek sobalarına sarılarak geçiyordu.
Sadece Erzurum ve Ankara radyolarını çeken Gurundik marka bir radyomuz vardı.
Bir de orta dalgada Kürtçe yayın yapan Erivan radyosuydu anamın dinlediği.
Anam, Kürtçe yanık türküleri dinledikçe her seferinde içini çeke çeke dakikalarca ağlardı. Kürtçe bilmeyen babam, önce O’ na kızar, sonra bizden gizli bir köşeye çekilir O da göz yaşlarına boğulurdu.
Son yıllarında dili de felç olmuştu anamın, konuşamıyordu artık. Zaten paramparça olan dili, tam tutulmuştu sonunda.*
Doktor, besinsizlikten demişti ama, her oturduğunda iki, üç saç ekmeği yiyen anamın nasıl besinsiz kalacağına bir türlü babamın aklı ermemişti.
Her ne kadar “oku, oku, oku” diye Yaradan dan buyruk gelmemişse de açlık buyruğunu çoktan vermişti çocuksu beynime ve aç yüreğime. Okumaktan başka yol kalmamıştı kurtuluş için. Okuyacaktım.
Umut ve kurtuluş için ben, metropol bir kentin yollarına, Anam ve Babam da aynı yıl toprağın koynuna koyuldular.
Ve bugün analar günü. Tam otuz bir yıl geçmiş yollarımız ayrılalı.
Dedim ya siması bile çoktan silindi zamana yenik düşen hafızamda. Ama kucağında yatıp saçlarımı okşaması hiç mi hiç yok olmadı silik anılarımda ve de pembe düşlerimde.
Hep bu boşlukla, bu özlemle yaşadım on yıllar boyu.
Zaman zaman bedenimi sarıp, saçlarımı okşayanlarım da oldu. Ama hangisi anam, hangisi sevgilim, hangisi dostumdu. Doğrusu ben de pek bilemedim, ya da bilmek bile istemedim. Nedense ve nasılsa her şey birbirine karışmıştı bir kör düğüm gibi.
Dedim ya tam otuz bir yıl olmuş anamla yollarımız ayrılalı. Otuz bir yıldır her anneler gününde zamanın acımasızlığı ve yaşamın anlamsızlığı bir kez daha vuruyor yüzüme acı bir poyraz gibi.*
Yüreğimde ki acıdan ve boşluktan yana hiçbir şey eksilmedi otuz bir yıldır. Hep bir yanım noksan gibi yaşadım. Sadece nöbet sırası değişmişti. Ben, kucağımda uyuyan kızımın saçlarını okşarken yaşam tüm acımazsızlığıyla gece gündüz demeden " ince uzun bir yolda" akıp gidiyordu.